ก่อนจะมีงานเลี้ยงปู่อนล ได้มอบนาฬิกาอย่างดีให้อเนชาเป็นของขวัญ โดยย้ำว่าเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด และมอบสมุดบันทึกให้อีกเล่มหนึ่ง
"นับตั้งแต่วันที่แกจากไป ไม่ว่าแกจะเหงา ทุกข์ หรือสุข หรือว่าจะยุ่งแค่ไหน หาเวลาแค่วันละไม่กี่นาที บันทึกสิ่งพวกนั้นลงในสมุดนี้" ปู่อนลย้ำหนักแน่น "สัญญากับปู่สิว่าแกจะทำ"
อเนชามองหน้าปู่อนลอย่างไม่เข้าใจ "เพื่ออะไรครับปู่..."
"...ก็เพื่อที่วันหนึ่ง คนที่แกทิ้งเขาไว้ข้างหลังเขาจะได้รู้ว่าช่วงเวลาที่แกหายไป...แกเป็นยังไงบ้าง"
อเนชาค่อยเข้าใจว่าปู่อนลหมายถึงใคร "ตกลงครับ..." อเนชารับสมุดบันทึกมาแล้วเดินไปจากห้อง ปู่อนลจับตามองดูภาพถ่ายครอบครัวอเนชา แล้วยิ้มเศร้าใจ
มามาริน นัดกับฮันเทจุน ว่าเย็นนี้หลังเลิกเรียนแล้ว เธอจะมานั่งรอเขาที่หน้าโรงเรียนเพื่อกลับบ้านพร้อมกัน ก่อนเวลาเลิกเรียน มามารินอุตส่าห์ไปซื้อดอกกุหลาบมาหนึ่งดอกเพื่อมอบให้กับฮันเทจุน
ชอย ยองกี เห็นเธอเดินอยู่คนเดียวจึงขี่จักรยานตาม และอาสาพาไปส่งโรงเรียน แต่กลับถูกมามาริน ไล่อย่างไม่มีเยื่อใย
ชอย ยองกี เห็นฮันเทจุน นั่งตกปลาอยู่ที่ทะเลอย่างสะบายใจไม่สนใจกับนัดที่มามาริน นัดไว้สักนิด ชอย ยองกี เห็นเช่นนั้นก็รีบถีบจักรยานย้อนกลับไปหามามารินทันที
ชอย ยองกี เห็นมามาริน นั่งรอฮันเทจุน อยู่ที่เดิมจนค่ำมืด ใบหน้าเศร้าหมอง เขารู้สึกสงสารจับใจ เขาจึงจะรับเธอขึ้นจักรยานกลับไปส่งที่บ้าน
เย็นนั้นฮันเทจุน ถูกฮันจินซบ ตำหนิที่ทิ้งมามาริน ไว้ที่โรงเรียนคนเดียว "แกกล้าดียังไงถึงทิ้งมามารินไว้คนเดียว"
"ถามมามารินดีกว่านะครับว่ากล้าดียังไงถึงได้ตามผมไปทุกที่ ไม่รู้ตัวหรือไงว่ามันน่ารำคาญ..." ฮันเทจุน ตอบอย่างรำคาญ
"ฉันไม่สนใจว่าแกจะเห็นมามารินเป็นอะไร แต่แกไม่มีสิทธิ์ที่จะมาเห็นแก่ตัวกับมามารินแบบนี้"
"ใครกันแน่ที่เห็นแก่ตัว!" ฮันเทจุน สบตาพ่อแล้วลุกออกจากโต๊ะอาหารไปอย่างไม่สนใจ จี แฉวูใจเสียจะลุกตาม แต่ถูกฮันจินซบเรียกไว้ ไม่ให้สนใจ
"คราวหน้าคราวหลังถ้ามันไม่อยากให้ยุ่งก็ไม่ต้องไปยุ่งกับมันอีก" มามาริน หน้าเสียมากๆ
ฮันเทจุนเดินหนีออกมาจากบ้าน ชอย ยองกี เห็นท่าไม่ดีรีบตามออกไป โดยมีมามาริน ตามออกมาอีกคน
มามาริน วิ่งมาตามถนนเรียบทะเล เธอพยายามมองหาฮันเทจุน แต่ก็มองไม่เห็น "พี่ฮันเทจุน!! พี่ฮันเทจุน พี่ฮันเทจุน อยู่หรือเปล่า...พี่ฮันเทจุน!!!"
ฮันเทจุน กับชอย ยองกี แอบอยู่ในที่มืดๆ พอมามาริน เดินผ่านมา ชอย ยองกี ก็โผล่ออกมาทำหน้าผีหลอกจนมามารินตกใจล้มลงอย่างแรง ชอย ยองกี หัวเราะชอบใจ
"จะทำอะไรน่ะ คนบ้า!"
ฮันเทจุน โผล่ออกมาจากที่ซ่อนข้างๆ ชอย ยองกี หัวเราะชอบใจกัน "คราวหน้าอย่ามาใช้ฉันทำเรื่องบ้าๆ อีกนะ ดูซิ หกล้มก้นกระแทกไปแล้ว"
"สมน้ำหน้า อยากตามอยู่ได้"
มามาริน น้อยใจ น้ำตาคลอ ลุกไม่ขึ้น "เป็นอะไรหรือเปล่ามามาริน เจ็บตรงไหน..." ชอย ยองกี ถามอย่างเป็นห่วง แต่กลับถูกมามาริน ตบหน้าอย่างโมโห "ไปให้พ้น ไม่ต้องมายุ่ง!" ชอย ยองกี หน้าชาพูดไม่ออก
"ทำไมถึงทำอย่างนี้มามาริน" ฮันเทจุนไม่พอใจ
"ก็มันอยากมายุ่งทำไมล่ะ"
"เขาจะมาช่วยต่างหาก"
"ช่วยอะไร ถ้าไม่เพราะมัน มามารินก็ไม่เป็นอย่างนี้หรอก" มามารินพูดถึงชอย ยองกี อย่างรังเกียจ
"ช่างมันเถอะฮันเทจุน มามารินพูดถูกแล้วล่ะ...ขอโทษนะ..." ชอย ยองกี ลุกเดินออกไป มามารินมองตามด้วยสายตารังเกียจอย่างเปิดเผย พอฮันเทจุนจะเดินตาม มามารินกลับเรียกไว้
"พี่เทจุนจะไม่ดูน้องเลยเหรอ" ฮันเทจุนมองมามาริน สายตาเย็นชา "ใครจะอยากมีน้องสาวใจดำเหมือนเธอ" ฮันเทจุนพูดจบก็เดินหนีไป
"ใครกันแน่ที่ใจดำ!" ฮันเทจุนหันมามอง
"คนที่ใจดำน่ะคือพี่เทจุนต่างหาก ใจดำตั้งแต่วันแรกที่น้องมาถึงแล้วด้วยซ้ำ...ต้องให้น้องทำยังไง พี่เทจุนถึงจะไม่เกลียด บอกมาสิว่าน้องต้องทำยังไง" มามารินน้ำตาไหลพรากๆ
ฮันเทจุนพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนลง "...ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแหละมามาริน ความรักของพี่มันไม่จำเป็นกับเธอขนาดนั้นหรอก" แล้วเขาก็เดินจากไปทิ้งให้มามาริน นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว
ชอย ยองกี พยายามเดินเร็วๆ กลับบ้าน ฮันเทจุนรีบวิ่งมาตีขนาบ บอกเขาว่าคงรู้เหตุผลแล้วใช่ไหมที่เขาพยายามหนีมามาริน
"แทนที่จะคอยหนี นายน่าจะถามเขาว่าตามมาทำไมมากกว่านะ"
"จะถามทำไม ถ้าไม่ได้อยากรู้...ยังอยากได้เป็นน้องอยู่อีกหรือเปล่า" ฮันเทจุนถาม ชอย ยองกี เพราะเขาเคยบอกยกมามาริน ให้เป็นน้องสาว แต่คราวนี้ ชอย ยองกี ยิ้มขมๆ กับตัวเองไม่ตอบอะไรออกมา
วราลี บอกอินทิราว่าจะไม่มางานเลี้ยงส่งของอเนชา แต่สุดท้ายเธอก็ต้องมาจนได้ โดยแต่งหน้าแต่งผมมาอย่างสวยงาม ทำเอาสองพี่น้องพากันตะลึงกับความเปลี่ยนแปลงของหญิงสาว
"โห...หนูจัน...หนูจัน จริงๆ เหรอเนี่ย...สวยจังเลยหนูจัน" อินทิราวี้ดว้ายตื่นเต้น
"ดูๆ ไอ้เจ้าอิน มันตื่นเต้นหรือมันอิจฉากันล่ะนั่น..." ปู่อนล แซวหลานสาวหัวเราะขำๆ แต่พอเห็นอเนชา ที่จับตามองวราลี อย่างไม่กระพริบ ก็ทำเอาปู่ถึงกับเป็นกังวลกับความรู้สึกของหลานชาย
อเนชา ยอมรับว่าวราลี แต่งหน้าแล้วดูเป็นสาวสวย แต่ด้วยความหวง กลัวเธอจะสวยจนเตะตาหนุ่มอื่นจึงประชดใส่หญิงสาว "เคยดูละครลิงมั้ย...ที่มันชอบแต่งหน้าแต่งตาจัดๆ กลัวจะไม่สวยไง...คิดว่าสวยเหรอทำแบบนี้"
"แล้วมาเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ"
"ก็เป็นห่วง เห็นว่าจะเข้าไปเรียนในกรุงเทพฯ ไม่ใช่เหรอ อ๋อ หรือว่ากลัวผู้ชายเขาจะไม่รู้ว่าเป็นสาวแล้ว กลัวไม่มีแฟนรึไง"
วราลี หน้าร้อนผ่าวเดินหนีไปด้วยความเจ็บใจ อเนชา จะเดินตาม แต่ถูกปู่อนลเรียกไว้
"ปู่มีเรื่องจะคุยกับแกมาทางนี้หน่อย" ปู่อนลเรียกตัวอเนชาแยกไปอีกทาง