"ถ้าแกไม่มีอะไรจะบอก งั้นปู่มีอะไรจะถาม...แกคิดอะไรกับหนูจันหรือเปล่า"
อเนชาตกใจเมื่อถูกจับได้ แต่ยังรักษาฟอร์มไว้ วราลีออกมาเข้าห้องน้ำ เห็นสองปู่หลานนั่งคุยกัน จึงเดินมาแอบฟัง และได้ยินคำถามนี้พอดี
อเนชา รวบรวมคำพูดในใจอยู่แป๊บหนึ่งแล้วหัวเราะออกมากลบเกลื่อน "ปู่พูดอะไร ผมเนี่ยนะจะไปชอบยัยเด็กนั่น ไม่มีทางหรอกครับ...กระเซอะกระเซิงดูได้ซะที่ไหน อย่างหนูจันเนี่ยไม่มีทางเป็นไปได้เลยครับ ปู่เอาอะไรมาถามผมเนี่ย" อเนชากลบเกลื่อนด้วยการหัวเราะ วราลีที่แอบฟังอยู่ ทั้งตกใจทั้งผิดหวัง ผละออกไป
ปู่อนลถอนหายใจมาแรงๆ น้ำเสียงเบาลง "แกพูดอย่างนี้ ปู่ค่อยโล่งใจหน่อย"
อเนชา นั่งนิ่ง สีหน้าส่อพิรุธ นิดๆ
วราลี กลับมาสมทบกับอินทิรา และแม่บัว อเนชาเดินผ่านมา อินทิราจึงเรียกพี่ชายมากินวุ้นมะพร้าวฝีมือวราลี... วราลี ยื่นลูกมะพร้าวให้อเนชา แต่เขายังไม่ทันจะรับเธอก็ปล่อยมะพร้าวตกใส่ขาจนร้องลั่นด้วยความเจ็บ
"โอ๊ยย! ยัยเด็กลิง! ทำอะไรของเธอน่ะฮะ!"
วราลี มองหน้าอเนชาโกรธๆ แล้วเดินหนีออกไป
"พี่ชาไปว่าหนูจันทำไม เขาโกรธแล้วเห้นมั้ย"
"ก็มันเจ็บนี่"
"ไม่ต้องมาพูดเลย ไปง้อหนูจันกลับมาเลยนะ ไปเดี๋ยวนี้เลย" อินทิราผลักอเนชาให้ตามวราลีไป
วราลีเดินหนีออกมากลั้นน้ำตาไว้ด้วยความเจ็บใจ อเนชาวิ่งตามมาตะโกนเรียกเธอว่าเด็กลิงๆ วราลีไม่ยอมหยุดหันมามอง เขาจึงคว้าแขนเธอไว้ จ้องหน้าเธอ เห็นว่าใบหน้าถูกล้างเครื่องสำอางออกหมดแล้ว
"ฉันบอกว่าให้หยุดไงเล่า!! ทักว่าเหมือนละครลิงหน่อยเดียว ถึงกับล้างออกเลยเหรอ"
"ไม่ต้องมายุ่ง" วราลีสะบัดแขนหนี
"ก็ยังกับอยากยุ่งนักนี่"
"ใช่สิ ฉันมันน่ารำคาญนี่...เขารู้นะว่าคิดอะไรอยู่"
"รู้เหรอ เดี๋ยวนี้อ่านใจคนเป็นด้วยเหรอ"
"เขาได้ยินนะ คิดอย่างนั้นกับเขาจริงๆ เหรอ" อเนชาทำหน้าตกใจนิดๆ
"ก็ไหนบอกว่าได้ยินไม่ใช่เหรอ"
"หมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ ใช่มั้ย"
"ก็ได้ยินยังไงก็หมายความว่าอย่างนั้นน่ะแหละ!"
วราลีจ้องหน้าอเนชา ด้วยความเสียใจ ผิดหวัง และโกรธ ก่อนจะวิ่งหนีไปทันที
"อ้าว...วิ่งอีกแล้วนี่...ฉันไม่ตามแล้วนะ"
อเนชา มองตามไปด้วยความหงุดหงิดที่ถูกจับได้ โดยหารู้ไม่ว่าเขาเข้าใจผิดไปเองว่าวราลี รู้ว่าเขาแอบชอบเธอ
วราลีวิ่งฝ่าความมืดกลับไปยังบ้าน ก่อนจะสะดุดหกล้มลงไปกองกับพื้นสวน ชุดสวยเปื้อนหมด หน้าตาที่แต่งไว้ถูกน้ำตาละลายเปื้อนเละหมด วราลีร้องไห้โฮๆ อยู่กับพื้นด้วยความตกใจและเสียใจ
มามาริน นำสร้อยข้อมือมาให้ชอยยองกี เป็นเครื่องรางนำโชค ชอยยองกีก็รู้ว่ามามารินอยากให้ชอยยองกีช่วยพูดกับฮันเทจุน เพื่อให้เขาหายโกรธเธอ แต่ชอยยองกีก็ดีใจที่มามารินมีของขวัญมาให้
วันนี้เป็นวันสอบขอทุนของชอยยองกี ฮันจินซบ จึงพาชอยยองกี มาที่บริษัทเตยังแต่เช้า ชอยยองกีหยิบเครื่องรางที่มามารินให้มากำไว้อย่างอบอุ่นใจ
ทางด้านอเนชา และอินทิรา ทั้งสองไปหาวราลีที่บ้านแต่เช้า แต่แล้วก็ต้องผิดหวัง เมื่อแม่บัวบอกว่าวราลีไปเยี่ยมคุณยายที่ลำปางตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว อเนชารู้สึกผิดหวังมากเพราะวราลีไปคราวนี้นานถึง 3 เดือน จนกว่าโรงเรียนจะเปิด ก็เท่ากับว่าเธอจะไม่ได้ไปส่งอเนชาไปเมืองนอกด้วย
"หนูจันนะหนูจัน จะไปทำไมไม่บอกกันบ้างเลย" อินทิรา บ่นน้อยใจ
"ช่างเขาเถอะ ทำแบบนี้แสดงว่าเขาไม่สนใจเรา คนแบบนี้ไม่เห็นจะต้องแคร์เลย" อเนชาเสียงดุ
"ทำไมพี่ชาใจดำอย่างนี้ล่ะ"
"ใครกันแน่ที่ใจดำ พี่หรือว่าเพื่อนเรา"
"แล้วทำไมต้องตวาดด้วย พี่ชาโกรธอะไรเหรอคะ" อเนชารู้สึกตัวรีบเก็บอารมณ์
"เปล่า ไม่ได้โกรธ"
"ถ้าหนูจันอยู่ลำปางจนถึงเปิดเทอมก็อดไปส่งพี่ชาที่สนามบินน่ะสิ"
อเนชาไม่ตอบ แต่สายตาเหม่อลอย คิดถึงวราลี
ชอยยองกีไปสอบชิงทุนที่บริษัทเตยัง และเขาก็ได้ทุนมาตามความคาดหมาย จึงรีบนำมาอวดฮันเทจุน
"ทุนการศึกษาจากเตยังกรุ๊ป..." ฮันเทจุน อ่านข้อความ
"หาจี้หม่า! ในที่สุด ในที่สุด! ฉันก็ได้มันแล้ว เยส..."
ฮันเทจุน สีหน้านิ่งเฉย
"นี่...ใจคอนายจะไม่ตื่นเต้นกับฉันเลยเหรอ"
"ต้องตื่นเต้นด้วยเหรอ"
"หา ต้องตื่นเต้นเหรอ... นี่นายลืมไปแล้วเหรอว่าทุนนี่เป็นสิ่งที่ฉันต้องการมากที่สุดในชีวิต แล้วมันก็ไม่ใช่ว่าจะได้มาง่ายๆ ฉันต้องเรียนหนักแค่ไหนกว่าจะได้มา นายไม่รู้ล่ะสิ"
"ที่ฉันเฉยๆ เนี่ยนะไม่ใช่ว่าฉันไม่ดีใจกับแก แต่ฉันน่ะไม่ประหลาดใจต่างหาก...คนเก่งๆ อย่างนายยังไงก็ต้องทำได้อยู่แล้ว ว่าแต่ว่าพ่อฉันเขาจะส่งนายไปเรียนต่อที่ไหน"
"อเมริกา"
"งั้นก็ที่เดียวกับฉันน่ะสิ"
"จริงเหรอ แกจะไปเรียนต่ออเมริกาเหมือนกันเหรอ"
ฮันเทจุน รับคำยืนยันพร้อมยื่นมือให้จับอย่างยินดีไปกับชอยยองกี
"เจอกันที่อเมริกา" ทั้งสองเขย่ามือกันแล้วหัวเราะชอบใจ
"อย่างนี้ต้องไปฉลองกันหน่อยแล้ว" ฮันเทจุนยิ้มให้ชอยยองกีอย่างจริงใจ
มามารินตกใจเมื่อรู้จากจีแฉวู ว่าฮันเทจุน จะไปเรียนต่อที่อเมริกาพร้อมกับชอยยองกี ที่จะไปเรียนต่อปริญญาโท
"ทำไมมามารินไม่รู้เรื่อง"
"เรื่องผู้ใหญ่เขา เราเป็นเด็ก จะต้องยุ่งทำไม"
"แต่คุณลุงจะส่งพี่เทจุนไปเรียนต่อโดยที่มามารินไม่รู้ได้ยังไง"
"มามาริน พูดอะไรน่ะคิดซะก่อน คุณลุงฮันจะทำอะไร ทำไมจะต้องรายงานเราด้วย" มามารินนิ่งอึ้งไป
"ยองกีก็จะไปเหมือนกันอีกหน่อยบ้านนี้คงเงียบน่าดู"
พอจีแฉวู พูดจบมามาริน ก็วิ่งออกไปจากบ้านทันที เธอวิ่งมาที่สะพานตกปลาที่ประจำของสองหนุ่ม แต่มามารินก็ไม่ได้เจอพวกเขาที่นั่น เพราะสองหนุ่มไปฉลองกันอยู่ที่ผับแห่งหนึ่งจนกระทั่งดึก ชอยยองกีและฮันเทจุนจึงกลับมาบ้าน จีแฉวูถามหาลูกสาว แต่ทั้งสองก็ปฏิเสธเพราะไม่ได้ไปด้วยกัน
"มามาริน ออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอครับ" ชอยยองกีถามอย่างตกใจที่รู้ว่าเธอหายไป
"ก็ตั้งแต่เย็นแล้ว พอรู้เรื่องเราสองคนจะไปเรียนต่อก็รีบร้อนออกไปเลย ก็คิดว่าออกไปหากันซะอีก" สองหนุ่มมองหน้ากัน
"ดึกมากแล้วด้วยสิ"
ชอยยองกีใจคอไม่ดี วิ่งออกไปทันที
"ชอยยองกี แล้วจะไปไหน"
"คงไปตามหามามาริน เดี๋ยวผมออกไปช่วย" ฮันเทจุนวิ่งออกไป
"เทจุน...ฝากน้องด้วยนะ"
ฮันเทจุน ได้ยินคำนี้ถึงกับอึ้งไป ก่อนจะก้มหัวรับ แล้ววิ่งตามชอยยองกี ออกไป