"เลิกเดินตามซะทีได้มั้ยหนูอิน ไม่เห็นรึไงว่าคนกำลังยุ่ง"
"ก็ตอบตกลงมาก่อนสิ แล้วจะหยุด"
"บอกว่าไม่ก็ไม่สิ"
"ทำไมล่ะ แค่นี้ช่วยเพื่อนไม่ได้หรอ" วราลีเดินหนีไปทำงานต่อ
"นี่ จะหนีไปไหนนักหนา ฉันขอให้เธอมาเป็นเชฟให้นะ ไม่ใช่ให้ไปเป็นยามซะหน่อย ทำไมต้องไม่ยอมด้วยล่ะ ไหนบอกว่าชอบทำอาหารไม่ใช่เหรอ ดูซิ อุตส่าห์ไปเรียนทำอาหารมาตั้งหลายที่แล้วทำไมถึงไม่อยากเป็นเชฟล่ะ"
"ไม่ใช่ไม่อยากเป็น..." วราลีตอบเสียงอ่อย
"อ้าว! ถ้าอยากเป็นแล้วทำไมถึงไม่ตอบตกลงล่ะ"
"ก็...ฉันไม่ว่าง...ไม่เห็นเหรอว่าฉันต้องทำงาน"
"ไอ้งานคิดสูตรอาหารเนี่ยนะ"
"ก็ใช่น่ะสิ ตอนนี้ฉันมีลูกค้าประจำหลายเจ้าแล้วนะ"
"โธ่เอ๊ย แค่คิดสูตรมันจะไปสนุกอะไรเท่าลงมือทำเองล่ะ นะ...นะ ช่วยหน่อยนะ"
"เป็นเชฟโรงแรมมันเรื่องใหญ่นะหนูอิน คนที่ชอบทำอาหารไม่ได้หมายความว่าจะเป็นเชฟได้ทุกคนหรอกนะ" วราลีพูดจริงจัง
"อันนั้นฉันรู้...แต่ฉันเชื่อว่าหนู่จันต้องทำได้" วราลีทำหน้าลำบากใจพูดเสียงน้อยใจ
"นอกเสียจากว่าหนูจันไม่อยากช่วยฉันจริงๆ ฉันก็จะไม่บังคับล่ะ" อินทิราพูดด้วยเสียงน้อยใจ
"ขอฉันคิดดูก่อนแล้วกันนะ" วราลีเห็นใจเพื่อนรัก
อินทิราตาวาวทันที "แน่นะ แล้วห้ามคิดนานนะ" วราลียิ้มอย่างลำบากใจ
อินทิรามาบ่นกับปู่อนลเรื่องที่วราลียังโอ้เอ้ไม่ตอบรับว่าจะมาเป็นเชฟให้หรือเปล่า ปู่อนลย้อนถามถึงความสัมพันธ์ของเธอกับวราลี ที่มีมาเกือบ 20 ปี แต่วราลี กลับโลเลไม่กล้าตัดสินใจ อาจเป็นเพราะมีอะไรบางอย่างทำให้เธอไม่กล้ารับปาก อินทิราถึงกับสะกิดใจ เริ่มคล้อยตามคำพูดของผู้เป็นปู่
ที่วราลีไม่กล้ารับปากเพราะคำพูดของปู่อนลที่เธอแอบได้ยินตอนที่ปู่คุยกับอเนชาที่ว่าอเนชาจะพูดเรื่องความในใจของเขากับวราลีแต่ปู่อนลห้ามไว้
ขณะที่วราลีกำลังเหม่อลองคิดถึงความสัมพันธ์ของเธอกับอเนชาในวัยเด็กอยู่นั้นเรือลำหนึ่งก็แล่นมาจอดที่หน้าบ้าน วราลีถึงกับผงะเมื่อเห็น อเนชาก้าวลงจากเรือ
วราลีรู้สึกตกใจ รีบวิ่งกลับเข้าบ้าน ล๊อกประตูห้องทันที แล้วเข้าไปยืนอกสั่นด้วยความตื่นเต้นอยู่ในห้องนอน
ที่บ้านปู่อนล เกิดเสียงเอะอะโวยวายขึ้นกลางดึก เมื่ออเนชากลับมาถึงบ้าน เสียงอินทิราดังลั่นกว่าใคร เพื่อนเพราะตื่นเต้นดีใจที่พี่ชายกลับมา
อเนชากลับมาคราวนี้เขามานั่งตำแหน่งผู้บริหารสูงสุดของโรงแรมสายน้ำเจ้าพระยา ปู่อนลพาหลานรักไปดูงานที่โรงแรม โดยมีสายตาของชาครเฝ้าจับตามองอย่างริษยา
"อเนชาอาจจะยังใหม่กับงานแต่ด้วยความช่วยเหลือของพวกเราทุกคนที่อยู่กันมานานจนแทบจะเรียกที่นี่ว่าบ้าน ผมเชื่อว่าอเนชาจะฝ่านบททดสอบทุกอย่างไปได้ด้วยดี" พนักงานทุกคนยิ้มรับ
"ยังไงผมก็ต้องขอฝากโรงแรมนี้ไว้กับอเนชาแล้วก็ทุกคนด้วยนะ" ปู่อนลบอกทุกคน
"เป็นเกียรติอย่างมากที่ได้ร่วมงานกับทุกคนครับ" อเนชายิ้มให้ทุกคนด้วยมาดเท่ๆ แต่ชาครกลับทำหน้าเซ็งๆ
อินทิรามาทวงถามสัญญากับวราลีเรื่องไปเป็นเชฟ วราลีทำหน้าเป็นไม่รู้ไม่ชี้
"เร็วๆ สิ ตกลงจะเริ่มงานเมื่อไหร่"
"คงไม่ได้หรอกอินทิรา"
"อ้าว ! ทำไมล่ะ"
"ขอโทษนะ แต่...คงไม่ได้จริงๆ" วราลีบอกแล้วรีบเดินหนี
อินทิราตะโกนเรียกตามหลัง "ถ้าเธอไม่ช่วย ฉันจะกระโดดน้ำตายจริงๆนะ" วราลีทำใจแข็งไม่สนใจ
"กระโดดจริงๆ นะ อย่าลืมนะว่าฉันว่ายน้ำไม่เป็น" วราลียังคงทำไม่สนใจจนได้ยินเสียงดังตูม วราลีสะดุ้งหันไปมอง เห็นอินทิรา ลอยคออยู่ในน้ำโวยวายลั่น
"หนูอิน บ้าที่สุดเลย !!" วราลีรีบทิ้งของแล้ววิ่งกลับไปที่ท่าน้ำ แล้วรีบกระโดดลงไปช่วยจับตัวอินทิราลากขึ้นมาที่ท่าน้ำ
"ทำไมทำแบบนี้หนูอิน"
"ก็อยากไม่ช่วยทำไมล่ะ"
"ทำไมไม่ไปหาคนอื่น"
"ก็ฉันไม่ต้องการคนอื่นนี่...ฉันอยากทำงานกับหนูจันอยากให้เราได้อยู่ใกล้ๆกันทำอะไรด้วยกัน สนุกด้วยกัน ...เหมือนสมัยก่อนยังไงล่ะ หนูจัน แต่ถ้า..." อินทิราทำเสียงอ่อยๆ
"เริ่มงานกี่โมงล่ะ" วราลีพูดแทรกทันที อินทิราตาวาวด้วยความดีใจ
"ตกลงว่ายอมช่วยแล้วใช่มั้ย... จริงๆ นะ ห้ามกลับคำอีกน่ะ" อินทิราลิงโลดสวมกอดวราลีด้วยความดีใจ
"แต่ต้องมีข้อแม้น่ะ"
"ข้อแม้" อินทิราทำหน้าฉงน
นานถึง 4 ปีเต็มที่ชอยยองกี และฮันเทจุน ไม่ได้มานั่งตกปลาด้วยกันเหมือนเคยเพราะต่างแยกย้ายไปเรียนหนังสือ วันนี้ทั้งสองกลับมานั่งตกปลาด้วยกันอีกครั้ง ทุกครั้งชอยยองกีเป็นผู้ชนะ แต่คราวนี้เขาบอกฮันเทจุนว่าเขาขอยอมเแพ้ บอกว่าไม่รู้อีกเมื่อไหร่ เขาจะกลับมาตกปลากับชอยยองกีอีก
"ทำไม"
"ก็เตยังกำลังหาวิศวกรที่จะไปประจำที่ท่าเรือใหม่ ฉันก็อยู่ในรายชื่อนั้นกับเขาซะด้วยสิ"
"แล้วนายจะไปหรอ"
"ฉันยังไม่ได้ตัดสินใจ กำลังคิดๆ อยู่"
"แล้วเขาจะส่งแกไปไหน"
"เมืองไทย" ชอยยองกี บอกสีหน้ายิ้มๆ
"เมืองไทย!!!" ฮันเทจุนพึมพำอย่างสนใจ
วราลีมีข้อแม้กับอินทิราว่างานที่เธอทำจะต้องไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับอเนชาเด็ดขาด อินทิรายอมรับปาก จากนั้นก็มาสืบหาข้อมูลว่างานที่อเนชาทำนั้นมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องอาหารที่วราลีทำหรือไม่
"อืม ก็ต้องมีสิโรงแรมเราขายความเป็นไทย อาหารไทยมันก็ต้องเป็นจุดขายอยู่แล้ว พี่จะต้องเน้นเรื่องนี้เป็นพิเศษเลยด้วยซ้ำ"
"หา!"
"ตกใจอะไรหรอ" อินทิราพยายามกลบเกลื่อน
"เปล่าตกใจ คือ ตื่นเต้นน่ะ คือตื่นเต้น อย่ากช่วย ขอเขาช่วย นะ...นะ...นะ"
"ช่วยอะไร"
"ก็...ก็ช่วยเรื่องครัว เรื่องเชฟ เรื่องอาหารทั้งหมดแหละเขาดูให้เอง พี่ชายจะได้มีเวลาไปทำอย่างอื่นไง นะๆๆ" อเนชามองหน้าน้องสาวงงๆ
"ก็ตามใจสิ อยากช่วยใครเขาจะไปห้ามล่ะ"
อินทิรากระโดดหอมแก้มพี่ชายอย่างดีใจแล้ววิ่งออกไปหน้าห้องไป อเนชางงๆ ขำๆ