"ไปไหนหรอครับ"
"ไป...เออ นั่นสิ ไปไหนของเขานะ ไม่ได้บอกไว้ซะด้วยสิ"
"ถ้าอย่างนั้นผมขอรอนะครับ" อเนชาว่าแล้วก็เดินเข้าบ้านไปเลย แม่บัวห้ามไม่ทันได้แต่ทำหน้าเลิ่กลั่ก
วราลีหลบอยู่ในครัว พอเห็นอเนชาเดินเข้ามาเธอก็รีบหลบวูบไปอยู่หลังตู้ อเนชาเข้ามายืนมองด้วยความแปลกใจ
อเนชาเดินไปหยิบแผ่นกระดาษที่เขียนติดไว้ที่ผนังมากมายมาดู เห็นมีสูตรอาหารต่างๆ ไว้ แม่บัวเดินเข้ามาขัดจังหวะพอดี
"เพิ่งรู้นะครับว่าคุณป้าชอบทำอาหาร"
"อ๋อ ไม่ใช่ป้าหรอกจ้ะ ครัวนี้ของวราลีเขาน่ะ" อเนชาทำหน้าประหลาดใจ
"หนูจันเขาชอบทำกับข้าวสูตรอาหารพวกนั้นเขาก็คิดของเขาเองนะ" อเนชามองสูตรอาหารในมือ พึมพำชื่ออาหารออกมา
"หัวใจสายน้ำ..." แล้วเขาก็ยิ้มออกมานิดๆ
"ป้าว่าคุณชาอย่ารอเลยจะดีกว่า เอาไว้หนูจันกลับมาป้าจะบอกให้" อเนชาเงียบไปครู่หนึ่งด้วยความเสียดาย ก่อนจะเอ่ยขึ้นด้วยความจำยอม
"งั้นวันหลังผมแวะมาใหม่ก็ได้ครับ" อเนชาแอบพับสูตรอาหารใบนั้นยัดใส่ลงกระเป๋าเสื้อ วราลีเห็นเข้าก็เกือบลืมตัวจะลุกขึ้นมาโวย แต่หยุดตัวเองไว้ทัน
"คนบ้า! ... ขี้ขโมย" วราลีพึมพำออกมา
ชอยยองกี ยังไม่ได้ตัดสินใจที่จะเดินทางมาประจำที่เมืองไทย เพราะใจหนึ่งยังเป็นห่วงมามารินอยู่
ฮันเทจุนนัดเจอกับมามารินให้ชอยยองกี แต่เจ้าตัวกลับแอบฟังอยู่ใกล้ๆ ฮันเทจุนจึงถามมามารินเรื่องแหวนที่เขาเคยให้เธอไว้
"จำเรื่องแหวนที่พี่บอกได้รึเปล่า"
"ได้สิ"
"ขอพี่ดูหน่อยสิ" มามารินไม่ยอมยื่นมือให้ดู
"ขอพี่ดูหน่อย"
เสียงดุๆ ของเขาทำให้เธอยื่นมือออกมา ฮันเทจุนเห็นแล้วทำหน้าสงสัย เพราะนิ้วขวาไม่มีแหวนแล้ว
"แหวนที่พี่ให้ไปไหน"
มามารินก้มหน้าหลบ ก่อนจะค่อยๆ ยื่นมือข้างซ้ายขึ้นให้ดู ฮันเทจุนถอนใจ
"ไหนบอกว่าจำได้... ทำไมทำแบบนี้ล่ะมามาริน" ฮันเทจุน พูดเสียงเบากลัวชอยยองกีได้ยิน
"ก็พี่บอกน้องเองนี่ว่า มือข้างขวามีไว้สำหรับพี่ชาย ส่วนมือข้างซ้าย...สำหรับคนรัก"
"แล้วทำไมถึงไม่เชื่อพี่"
มามารินมองฮันเทจุนน้ำตาไหลพราก
"ก็น้องไม่อยากเป็นให้พี่เป็นแค่พี่ชาย น้องรักพี่เทจุน รักพี่เทจุน !!"
มามารินโผเข้ากอดฮันเทจุนอย่างแรง ชอยยองกีที่แอบอยู่แถวนั้นถึงกับอึ้ง
ฮันเทจุนรีบผลักเธอออก "เธอรักพี่ไม่ได้เข้าใจมั้ย มามาริน เธอรักพี่ไม่ได้"
ฮันเทจุนรีบเดินหนีมามารินแล้วมองหาชอยยองกี แต่ไม่เห็นเขาอยู่แถวนั้นแล้ว ฮันเทจุนถอยใจออกมาอย่างหนักใจ ขณะที่มามารินยืนกอดอกร้องไห้อยู่ท่ามกลางหิมะที่โปรยปราย
เหตุการณ์เย็นนั้นทำให้ชอยยองกี ตัดสินใจจะไปอยู่ที่เมืองไทยได้อย่างเด็ดขาด ฮันเทจุนเองก็ตัดสินใจที่จะตามชอยยองกีไปเมืองไทยเช่นกัน
"ฉันไปด้วย"
"ว่าไงนะ"
"เราจะไปเมืองไทยด้วยกัน" ทั้งสองสบตากันนิ่งๆ
"นายก็รู้ว่าฉันไม่ได้อยากอยู่ที่นี่มาตั้งแต่ต้น...ฉันอาจจะเติบโตมากับมัน แต่ฉันไม่ได้ต้องการหยุดชีวิตไว้กับมัน นายเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องนี้ นายคงเข้าใจฉันนะ ยองกี" ชอยยองกีท่าทางหนักใจ
"แล้วถ้าพ่อนายรู้เข้ามันจะเป็นยังไง"
"ไม่มีใครจำเป็นต้องรู้นี่...นอกจากนาย" ฮันเทจุนยื่นมือมาให้ชอยยองกีที่ทำหน้าประหลาดใจ ชอยยองกีชั่งใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นมือมาจับ ทั้งคู่จับกันแน่นแทนสัญญาลูกผู้ชาย
วราลีมาทำงานที่โรงแรมโดยไม่มีใครรู้ นอกจากอินทิราและปู่อนล อินทิราจึงทำลับๆ ล่อๆ แอบพาวราลีมาที่ครัว แต่ชาครก็ยังสายตาไวมองเห็น พออินทิรากลับออกมาจากครัว เขาก็ถือโอกาสเหน็บอินทิราว่าพาคนเข้ามาทำงาน แต่ทำไมไม่ไปทำตามขั้นตอนของโรงแรม
"...ตามกฎของเราแล้วเนี่ย ถ้าจะมีการรับพนักงานเพิ่มมันก็ต้องมีขั้นมีตอน ต้องผ่านทางฝ่ายบุคคลมาตามระเบียบ ไม่ใช่นึกจะเข้าก็เข้า จะออกก็ออก"
"อ๋อ เหรอคะ ถ้ามีกฎระเบียบจริงทำไมถึงได้ไล่เชฟคนเก่าออกเพียงเพราะว่าเขาไม่ว่างไปช่วยทำอาหารให้กับงานเลี้ยงแต่งงานของทางครอบครัวคุณชาคร ล่ะคะ หรือว่าคุณชาครโกรธที่เขาไม่ยอมลาออกเพื่อไปเป็นเชฟให้กับร้านอาหารของคุณ" ชาครยืนอึ้ง
"อย่าคิดนะคะว่าฉันไม่รู้"
"คุณอินก็เหมือนกันอย่าคิดนะครับว่าผมไม่รู้ว่าคุณทำอะไร" ชาครสวนกลับ ทำปากแข็งกลบเกลื่อน
"ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยรู้ไว้ด้วยนะคะ ว่าเชฟคนนี้ห้ามใครแตะต้องเด็ดขาด" พูดจบก็สะบัดหน้าเดินหนีไป ชาครได้แต่ฮึ่มๆ อยู่คนเดียว
ตั้งแต่อเนชากลับมาจากเมืองนอก เขาก็ไม่มีโอกาสได้เจอกับวราลีสักที จึงถามอินทิราว่าเจอบ้างหรือเปล่า หญิงสาวเผลอปากบอกไปว่าเจอ แต่แล้วก็รีบกลบเกลื่อนว่าเจอกันตั้งแต่ปีที่แล้ว แต่ปีนี้ยังไม่ได้เจอกันเลย
"ตอนนี้เขาทำอะไร"
"เขาไปเป็นครู"
"อ้าว ไม่ได้เป็นแม่ครัวหรอกหรอ" อินทิราสะดุ้ง
"พี่ชารู้ได้ไง!!!"
"ก็เดาเอาน่ะ เห็นตอนเด็กๆ ชอบเล่นหม้อข้าวหม้อแกงกันไม่ใช่หรอ แล้วนี่ทำไมต้องตกใจด้วยล่ะอินทิรา"
"อ๋อ เอ่อ คือไม่ได้ตกใจ อะไรนี่คะ"
"ตกลงเขาเป็นครูจริงเหรอ ไม่น่าเชื่อ"
"เอ่อ ก็ เป็นครูสอนทำอาหารน่ะค่ะ"
"ที่ไหนล่ะ"
อินทิราทำหน้าตกใจรีบปิดปากตัวเองแทบไม่ทัน ที่เผลอหลุดปากไปอีกแล้ว อเนชาชักสงสัย
"คือที่กรุงเทพฯ นี่แหละค่ะ พี่ชา หมดธุระก็ออกไปได้แล้ว อินจะทำงาน ไปๆ" อินทิราทำเป็นกลบเกลื่อนมาแย่งที่นั่งแล้วทำโน่นทำนี่ อเนชามองอินทิราอย่างนึกสงสัยในท่าทีประหลาดๆ
"ยังไม่ไปทำงานอีก เดี๋ยวก็ฟ้องคุณปู่หรอก"
"ไปก็ได้"
อเนชาออกจากห้องไป อินทิราถอนใจอย่างโล่งอก