"มีอะไรหรอจะหนูอิน จะมาถล่มครัวฉันหรอ ยิ่งรีบๆ อยู่นะ วันแรกก็ได้เรื่องเลยนะ ดูซิมีออร์เดอร์ลงมาจากข้างบนว่าให้จัดอาหารไทยชุดพิเศษสำหรับรับรองแขกต่างชาติ ฉันจะทำสำเร็จรึเปล่าก็ไม่รู้ด้วยสิ"
"แล้วเธอรู้หรือเปล่าว่าใครเป็นคนสั่ง...ก็พี่ชานะสิ"
"ฮะ!"
"แล้วเธอรู้ธรรมเนียมของการเสิร์ฟอาหารคอร์สพิเศษรึเปล่า" วราลี ทำหน้างง
"เชฟต้องเสิร์ฟด้วยมือน่ะสิ"
"อะไรนะ ฉันต้องออก ไปเสิร์ฟเองหรอ!!" วราลีตกใจ
"ไม่มีทางหรอก ไม่มีทางเด็ดขาด"
"แล้วจะทำยังไงกันดีล่ะ หนูจัน"
"ยังจะมาถามอีกหรอ" วราลีจ้องหน้าอินทิราประมาณเอาเรื่องสุดๆ ที่ไม่บอกให้รู้เรื่องนี้มาก่อน วราลีไม่ยอมออกมาเสิร์ฟอาหารให้แขกที่เรือนสายน้ำ อินทิราจึงทำหน้าที่แทน ทำให้อเนชา สงสัยว่าทำไมน้องสาวต้องลุกขึ้นมาทำหน้าที่นี้
"เชฟอยู่ไหนฉันต้องการพบเชฟเดี๋ยวนี้ " อเนชาโวยลั่น
"เออ...พี่ชา คือเชฟ เขา..."
"เขาอยู่ไหน ไม่รู้รึไงว่าแขกสาวคนนั่นเป็นกรรมการคัดเลือกโรงแรมดีเด่นประจำปีของเอเชีย โรงแรมในเมืองไทยมีตั้งเป็นร้อยๆ แห่งกว่าพี่จะทำให้เขาหันมามองโรงแรมเล็กๆ ของเราได้มันไม่ใช่ง่ายๆ คนของเราจะมาไม่ให้ความร่วมมืออย่างนี้ได้ยังไง คุณหม่อมเขาก็อยู่กับเรามาตั้งนาน ทำไมเขาถึงทำแบบนี้"
"เออ ไม่ใช่ความผิดคุณหม่อมหรอกค่ะ ...คุณหม่อมไม่ได้เป็นเชฟให้เราอีกแล้วล่ะค่ะ"
"แล้วใครเป็น" ทุกคนนิ่งเงียบ
"ผมถามว่าใครเป็นเชฟ!...ผมถามว่าใครเป็นเชฟ" อินทิราชี้นิ้วไปที่แม้ว ผู้ช่วยหน้าเด๋อด๋าข้างๆ เล่นเอาแม้วสะดุ้งเฮือก
"คุณเป็นเชฟเหรอ ผมถามไม่ได้ยินรึไง" แม้วมองหน้าอินทิราเห็นเธอพยักหน้าให้ตอบก็เลยต้องตามน้ำ
"ครับๆ เป็นก็ได้ครับ เป็นครับเป็น" อเนชาไม่ค่อยเชื่อนัก
"คือพี่ชาขา คือคุณแม้วเธอเคยเป็นเชฟร้านอาหารไทยที่อาบูดาบีน่ะค่ะ"
"เหวอ!!" แม้วตาเหลือก
"คราวนี้ธรรมเนียมที่โน่นเขาห้ามผู้หญิงเจอผู้ชาย ต้องแยกขาดจากกันค่ะ เราต้องให้โอกาสคุณแม้วเธอปรับตัวอีกนิดหนึ่ง เดี๋ยวก็คุ้นเคยค่ะ ใช่มั้ยคะคุณแม้ว" อินทิราหันมาถาม แม้วก็เลยต้องมั่วไปอีก
"งั้นก็อย่าใช้เวลาปรับตัวให้มันนานนักล่ะ คุณแม้ว" แม้วพยักหน้ารับ เหงื่อแตกพลั่ก จนเห็นอเนชาเดินออกไป อินทิราได้แต่ถอนใจโล่งอก
อินทิราตามมาเล่นงาน วราลีที่บ้านที่คิดจะเบี้ยวไม่ไปช่วยที่ครัวโรงแรม จนเธอต้องทวงสัญญาที่ว่าจะไม่ให้อเนชามายุ่งที่ครัว จนอินทิราต้องล่าถอยกลับไปแต่ขณะเดินกลับบ้าน อินทิราก็จ๊ะเอ๋กับอเนชา ที่เดินมาบ้านของวราลีพอดี ทั้งสองต่างตกใจ
"พี่ชาน่ะ ตกใจหมดเลย โผล่มาได้ยังไงเนี่ย" อเนชาอึกอักแต่ยังรักษาฟอร์ม
"พี่ชาจะไปไหนเหรอ"
"ก็...ก็จะมาตามเรานะสิ มันมืดค่ำแล้ว เป็นห่วง"
"อ๋อ มาตามหรอกเหรอคิดว่าจะไปหาหนูจันซะอีก" อเนชาหน้าชารีบปฏิเสธ
"จะไปหาเรื่องอะไรไปๆ กลับบ้านได้แล้ว ยายอุ่นบ่นจนจะตายแล้วเนี่ย" อเนชาทำเป็นดุน้องแล้วพาเดินออกไป โดยไม่วายเหลียวมามองบ้านวราลี อย่างแสนเสียดาย
ชอยยองกี และฮันเทจุนเดินทางมาถึงเมืองไทย ทั้งสองพักอยู่ที่คอนโดฯ แห่งหนึ่งฮันเทจุนยังไม่คิดจะทำอะไรเพราะอยากใช้ชีวิตอิสระสักพัก แต่ชอยยองกีต้องไปดูงานที่ท่าเรือ
ฮันเทจุนสะพายกล้องตัวโปรดออกมาเที่ยวตลาดน้ำซึ่งวราลีและอินทิราช่วยกันพายเรือเลือกซื้อของสดไปเข้าครัวที่โรงแรม ขณะที่อินทิรากำลังหยอกล้อจะตีวราลีขณะก้าวขึ้นจากเรือทำให้เธอก้าวขาพลาด หงายหลังจะตกน้ำของในมือหล่นกระจายลงน้ำ แต่ก่อนที่ร่างของเธอจะตกลงไปในน้ำ มือของฮันเทจุนก็คว้าร่างเธอเอาไว้ได้อย่างฉับไว แล้วตวัดกลับเข้าหาร่างอย่างแรงอินทิราเงยหน้ามองฮันเทจุนอึ้งๆ
"หนูอิน หนูอิน!!" เสียงวราลีทำให้อินทิรารีบผละจากฮันเทจุนด้วยความตกใจ แต่กลับเสียหลักลื่นหงายหลังจะตกน้ำไปอีกครั้งโดยคว้าเอาชายเสื้อฮันเทจุนติดมือไปด้วยทั้งคู่ตกน้ำลงไปพร้อมๆ กันเสียงดังตู้ม!!
"หนูอิน!!!" วราลีวิ่งไปดูสีหน้าตื่นตกใจ
อินทิราตกน้ำไปก็หลับตาแหกปากโวยวายลั่น โดยคว้าตัวฮันเทจุนเอาไว้แน่น จนแทบจะจมน้ำหายใจไม่ออกจนวราลีต้องตะโกนบอก
"หนูอินปล่อยเขาซะ เดี๋ยวเขาก็จมหรอก ปล่อยสิ !!"
"หนูจันช่วยด้วย ฉันจะจมแล้ว!!"ฮันเทจุนสำลักน้ำพรวดๆ แม่ค้าแม่ขายแตกตื่นจะกระโดดลงไปช่วย
"ไม่ต้องค่ะ"
"ชักช้าเดี๋ยวพ่อหนุ่มคนนั้นก็โดนกดจมกันพอดี"
"อ๊า!! หนูจัน ฉันจะจมแล้วนะ"
"เธอไม่จมหรอก ก้มดูซะก่อนสิ" อินทิราชะงัก ก้มมองตัวเองในน้ำเห็นว่าน้ำตื้นแค่เอว จึงหันไปมองฮันเทจุนที่ยืนสำลักน้ำหน้าตาแดง เธอจึงได้แต่หัวเราะแหะๆ แล้วเดินลุยน้ำไปหาวราลี หันมามองฮันเทจุนเห็นเขากำลังยืนคำนับให้กับชาวบ้านไปทั่ว สีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
"สงสัยจะเป็นนักท่องเที่ยว ดีนะที่เขามาช่วยไว้น่ะ"
"ช่วยที่ไหนกัน ช่วยให้ตกน้ำล่ะสิไม่ว่า คนอะไรก็ไม่รู้" อินทิราพูดเสียงดุๆ กับวราลี แต่ฮันเทจุนได้ยิน
"คนเกาหลีครับ" อินทิราสะดุ้งหันกลับไปมองเจ้าของเสียง เห็นเขายิ้มให้แต่เธอไม่ยิ้มตอบ เมินหน้าหนี
"พูดไทยได้ด้วย..." วราลีประหลาดใจ แต่ฮันเทจุนมองอินทิราอย่างสนใจ
วราลีพาฮันเทจุนมาที่บ้านอินทิราเพื่อหาเสื้อผ้าชุดใหม่ให้ใส่แทนชุดที่เปียก โดยให้อินทิราเป็นคนดูแล ทำให้หญิงสาวไม่ค่อยพอใจนัก
"อ้าว ใครพามาก็พาไปเปลี่ยนเองสิ"
"ก็นี่มันบ้านหนูอินนะไม่ใช่บ้านฉัน"
"ก็แล้วทำไมไม่พาไปบ้านเธอล่ะ"
"ก็บ้านฉันมีเสื้อผ้าผู้ชายซะที่ไหนล่ะ" วราลีว่าแล้วก็เดินออกไป
"อ้าว !แล้วหนูจันจะไปไหน"
"ก็กลับบ้านนะสิ" อินทิรารีบวิ่งไปดึงตัวไว้
"แล้วทำไมไม่อยู่ช่วยกันก่อนล่ะ"
"ฉันไม่ว่าง ต้องรีบเตรียมตัวไปทำงาน หนูอินก็เหมือนกัน ต้องรีบไปทำงาน ลืมแล้วหรอ" พูดจบวราลีก็รีบเดินหนีไป อินทิราได้แต่กระฟัดกระเฟียด
"คนเกาหลี หรือ คนซุ่มซ่ามเนี่ย" เธอหันมาบ่นใส่ฮันเทจุน
"คนเกาหลีครับ"
"รู้แล้วค่าาาา..." อินทิรางึมงำกับตัวเอง
"สงสัยจะพูดได้อยู่คำเดียวล่ะสิ..."
"สวย" ฮันเทจุนพูดตามหลัง อินทิราได้ยินถึงกับสะดุ้ง หน้าร้อนวูบวาบ ฮันเทจุนยิ้มให้แล้วชี้ไปรอบๆ บ้าน บอกว่าบ้านสวย อินทิราหน้าแตกยับ
"นี่ถ้าอยากจะเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ตามมาเร็วๆ เข้า"
อินทิราปึงปังพาฮันเทจุนเข้าบ้านไป