"ไปเลยพี่ชา ไป"
"เดี๋ยวสิจะไปไหนเล่า"
"ก็กลับน่ะสิ จะมาอยู่บ้านคนอื่นเขาทำไม" อเนชามองไปชั้นบนอย่างเสียดาย
"ไปเร็วๆ เข้า มัวแต่มายุ่งคนอื่นเขา ไม่รู้รึไงว่าบ้านเราน่ะจะแตกแล้ว"
"ทำไม มีอะไรเหรอ"
"ก็นายเทจุนน่ะสิ"
"เทจุน!"
พอได้ยินชื่อหนุ่มเกาหลี อเนชาก็ฮึมฮัมขั้นมาทันที แล้วรีบตามอินทิราออกจากบ้านไป
เมื่อมาถึงบ้านอเนชาก็แทบจะแล่นเข้าไปเอาเรื่องฮันเทจุน แต่กลับได้ยินปู่อนลกำลังคุยกับฮันเทจุนอย่างสนุกสนาน
"เอ้า มาๆ ได้เวลาตัดสินแล้ว ยกมาเลย"
"สงสัยจะอยู่ที่เรือนกล้วยไม้มั้งคะ" อเนชารีบก้าวพรวดๆ ออกไป
"โอ๊ย รอด้วย... เหนื่อยแล้ว" อินทิราท่าทางเหนื่อยจนหอบ
ที่เรือนกล้วยไม้ เพิ่งเสร็จสิ้นการตำน้ำพริกแข่งกัน ระหว่างคนหนุ่มกับคนแก่ ซึ่งปู่อนล กับฮันเทจุนกำแข่งกัน จากนั้นก็ยกมาตั้งเพื่อตัดสินว่าของใครจะอร่อยกว่ากัน ปู่อนลตำจนเหนื่อยและเมื่อยต้องเรียกตาผล มาช่วยนวด
"มาแล้วค่า มาแล้ว" แม่อุ่นยกน้ำพริกมาตั้ง
"เอ้า วางๆ ให้มันถูกของใครเป็นของใคร" อเนชาเข้ามาถึง มองตรงไปยังวงน้ำพริกที่กำลังสนุกกันอยู่
"ทำอะไรกันน่ะ!!" ทุกคนสะดุ้งวงแตกกันหมด
อเนชาก้าวเข้ามาในวงมองหน้าฮันเทจุนด้วยสายตาไม่เป็นมิตร ทุกคนมองทั้งคู่ด้วยความเงียบและงงๆ
"เอ้าเจ้าชา หายไปไหนมา รู้จักกันไว้ซะสิ นี่ฮันเทจุน" ปู่อนลแนะนำ
"รู้แล้วครับ" อเนชาน้ำเสียงกระด้างจนปู่อนลชักไม่พอใจ
"ฮันเทจุน นี่อเนชา พี่ชายของอินทิราเขาน่ะ"
"พี่ชายอินทิรา" ฮันเทจุนยิ้มออก รีบก้มโค้งคำนับทันที อเนชาผละออกแทบไม่ทัน
"สวัสดีครับพี่ชาย" อเนชาจ้องหน้าฮันเทจุนอย่างไม่ชอบใจ
"ผมชื่ออเนชา"
"ยินดีที่ได้รู้จักครับ คุณอเนชา" อเนชาจ้องหน้าฮันเทจุนเอาเรื่อง
"คุณคงเป็นนักท่องเที่ยวสินะ โรงแรมสายน้ำเจ้าพระยาของเราอยู่ใกล้ๆ นี่เอง ทำไมไม่ลองไปใช้บริการดูล่ะครับ ที่นี่ไม่ใช่โฮมสเตย์ คงไม่สะดวกต้อนรับแขกสักเท่าไหร่"
แม่อุ่นเห็นท่าไม่ดี รีบออกมาปกป้องฮันเทจุน บอกให้รู้ว่าเขาแค่มาหัดทำอาหารไทย เพิ่งเริ่มเรียนหลักสูตรน้ำพริกจบไปแค่นั้นเอง
"ใช่ๆ เอา ไหนๆ ก็มาพอดีเวลาตัดสิน แม่อุ่นเห็นทีเราจะได้กรรมการเพิ่มแล้วนะเนี่ย" ปู่อนล รีบสนับสนุน
"ค่า เชิญเลยค่ะ คุณชาขา นั่งเลยค่ะ นั่งเลย" อเนชาถูกแม่อุ่นกับลำไยต้อนไปนั่งลงงงๆ
"เฮ้อ พี่ชา คิดว่าจะแน่โดนกินน้ำพริกจนได้" อินทิราถอนใจออกมา
ฮันเทจุนเอาน้ำพริกฝีมือ ตัวเองไปฝากชอยยองกีที่ท่าเรือ จนชอยยองกีเกือบเผลอแนะนำให้ลูกน้องรู้จักกับฮันเทจุนว่าเป็นลูกของฮันจินซบ
ชอยยองกีเห็นเพื่อนรัก เอาแต่ระลอนๆ ไปวันๆ โดนไร้จุดหมายก็ชักเป็นห่วง
"ถามจริงๆ เถอะ คิดจะทำอะไรต่อไปวะ... จะปล่อยชีวิตไปเรื่อยๆ อย่างนี้เหรอ"
"ฉันอยู่ในกรอบมามากพอแล้วนะ ขออยู่นอกกรอบสักพักบ้างไม่ได้เหรอ"
"ได้ แต่แค่สักพักนะ ถึงที่นี่จะไม่มีฮันจินซบ แต่ชอยยองกีคนนี้ ก็ไม่มีทางปล่อยให้นายใช้ชีวิตไปวันๆ อย่างนี้ตลอดไปแน่ๆ" ฮันเทจุนหน้าสลดไปนิดหนึ่ง ก่อนจะกลบเกลื่อนด้วยการกินข้าวต่อ
"ฉันรู้ว่าคนอย่างแก ถึงไม่ทำงานก็ไม่อดตายหรอก แต่คนเรามันจะอยู่เฉย เที่ยวเล่นไปวันๆ ได้นานแค่ไหนกัน" ฮันเทจุนนิ่งคิด
"ถ้าแกไม่อยากทำงานที่ท่าเรือ ก็หางานอย่างอื่นทำก็ได้นี่ งานอะไรก็ได้ที่นายอยากทำ งานที่นายมีแรงบันดาลใจน่ะ"
"แรงบันดาลใจเหรอ" ฮันเทจุนพูดกับตัวเอง แล้วยิ้มออกมานิดๆ เหมือนคิดได้
อินทิราชักไม่พอใจที่เห็นปู่อนล เอาแต่ชื่นชมฮันเทจุนจนเธอเผลออิจฉา อเนชาบอกว่าฮันเทจุนอาจมาประจบเอาใจปู่จนทำให้ปู่หลงใหล พออินทิราเจอฮันเทจุนอีกครั้ง เธอจึงตั้งป้อมหาเรื่องเขาทันที
"นึกแล้วว่าคุณต้องมา... วันนี้จะมาหลอกอะไรคุณปู่ฉันอีกล่ะ" ฮันเทจุนทำหน้างง
"ทำไมคุณถึงคิดว่าผมจะมาหลอก"
"ถ้าไม่ใช่แล้วมาทำไม" อินทิราลอยหน้าถาม ฮันเทจุนจับตามองเธออย่างหมั้นไส้
"ทำไมไม่ตอบล่ะ"
"ก็ผมบอกแล้วไงว่าผมจะมาเรียนทำอาหารไทย เป็นลูกศิษย์แม่อ่น คุณลืมแล้วเหรอ" อินทราจ้องหน้าฮันเทจุนอย่างจับผิด
ฮันเทจุนได้ยินอินทิราพูดว่าตัวเขมือบทำให้เขาสงสัยว่าแปลว่าอะไร ลำไยบอกว่าแปลว่าอินทิรา ความหมายของเธอคืออินทิรากินเก่ง แต่ฮันเทจุนไม่เข้าใจความหมาย พยายามค้นหาความหมายในดิกชันนารี แต่ก็ไม่มี ทำให้เขายิ่งสงสัยว่าอินทิราทำไมเป็นตัวเขมือบ
อินทิรารายงานให้อเนชารู้ว่าเธอจัดการไล่ฮันเทจุนไปแล้วเมื่อเช้า แต่เขาอ้างว่าจะมาเรียนทำอาหารกับแม่อุ่น จึงไล่ไปไม่สำเร็จ อเนชาฟังแล้วไม่พอใจ
"แล้วทำไมไม่ไปไล่เองล่ะ" อินทิราย้อนถาม
"ก็พี่ไม่ได้เป็นคนพามานี่ เราน่ะเป็นคนพามาก็ต้องรับผิดชอบไปสิ"
"งั้นก็ต้องไปให้หนูจันไล่สิ เพราะหูนจันเป็นคนพามา ไม่ใช่อินสักหน่อย" อเนชาลุกพรวดทันที
"ไม่ได้นะ!!" อินทิราลุกตาม
"ทำไมจะไม่ได้"
"บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้สิ"
"ก็แล้วทำไมจะไม่ได้เล่า"
"เอ๊ะ ก็เราเป็นคนก่อเรื่อง ถ้าเราไม่ซุ่มซ่ามตกน้ำ นายนั่นก็ไม่ต้องมาที่บ้าน สรุปแล้วเราน่ะแหละที่ต้องเป็นคนจัดการเรื่องนี้" อินทิราฮึดฮัด หน้าง้ำ
แม่อุ่นกับลำไยช่วยกันสอนฮันเทจุนหัดห่อขนม แต่แม่อุ่นกับลำไยทะเลาะกันแบบผู้ใหญ่ไม่ยอมแพ้ จึงไล่ตีกันแบบเด็กๆ เป็นเหตุให้แม่อุ่น ลื่นล้มจนต้องหามส่งโรงพยาบาล ฮันเทจุนรู้สึกผิดที่เขาเป็นต้นเหตุ
"อ้าวเป็นอะไรไป ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า คงไม่เป็นอะไรมากหรอก"
"เป็นความผิดของผมเองที่มาเรียนทำอาหารไทย กับแม่อุ่น แม่อุ่นเลยต้องเจ็บตัว"
"พูดอะไรอย่างนั้น มันเป็นอุบัติเหตุ ไม่มีใครตั้งใจให้มันเกิดหรอกน่า อย่าคิดมาก" ฮันเทจุนยังสีหน้าไม่ดีขึ้น
"เลยอดเรียนทำอาหารกันพอดี" ฮันเทจุนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ถ้าไม่ได้มาเรียนอาหารก็จะอดมาบ้านนี้เพื่อเจออินทิรา
"แต่ไม่ต้องห่วง ถ้ายังอยากจะเรียนจริงๆ ยังมีครูอีกคนหนึ่ง"
"จริงเหรอครับ?"
ปู่อนลพยักหน้าให้ยิ้มๆ ฮันเทจุนมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง