"ที่ถามเมื่อกี้ ก็เผื่อทางโรงแรมจะช่วยจัดโปรแกรมท่องเที่ยวให้ได้น่ะค่ะ ถ้าคุณต้องการอะไรก็เรียกใช้บริการนะคะ" อินทิราหมุนตัวจะเดินออกไป
"คุณไม่เหมือนตอนอยู่บ้านสวนเลย"
"ก็ดิฉันกำลังทำงานอยู่นี่คะ จะไปตกน้ำตกท่าให้คุณหัวเราะเยาะเล่นได้ยังไง" ว่าแล้วก็ค้อนควับด้วยความลืมตัว แล้วเดินออกจากห้องไป ฮันเทจุนมองตามไปแล้วถอนหายใจอย่างไม่ชอบใจ ชอยยองกีรีบเปิดประตูพรวดเข้ามาหาฮันเทจุน
"นี่ใช่มั้ย คนนี้ใช่มั้ย"
"อะไร คนไหน"
"ก็คนที่ดึงนายกลับมาที่นี่ยังไงล่ะ คนนี้ใช่มั้ย"
"แล้วทำไมนายถึงคิดว่าเป็นคนนี้ล่ะ"
"ถึงว่าสิ ในดิกชั่นนารีไม่เห็นมีคำว่าอินทิราเลย" ชอยยองกีทำเลียนเสียงเยาะๆ
"นี่นายแอบฟังเหรอ คนเขาจะคุยกัน แอบฟังแบบนี้มันเสียมารยาทไม่รู้รึไง"
"เสียมารยาทหรือเสียหน้าที่ถูกจับได้" ชอยยองกีหัวเราะเยาะรู้ทัน
"เฮ้ย!" ฮันเทจุนจะโดดชก ชอยยองกีกระโดดหนี
"หาจี้หม่า!! ฮันเทจุน!! คุณชายฮันจะมีแฟนซะแล้ว"
"บ้า พูดอะไรบ้าๆ ผู้หญิงเขาจะเสียหาย"
"เป็นแฟนฮันเทจุนแห่งเตยังเนี่ยนะ เสียหาย โห ถ้างั้นนะฉันว่าผู้หญิงทั้งโลกยอมเสียหายกันทั้งนั้นแหละ"
"อย่าเพิ่งพูดไปผู้หญิงคนนี้ไม่เหมือนคนอื่นๆ เขาออกจะไม่ชอบหน้าฉันด้วยซ้ำไป"
"เพราะเขายังไม่รู้น่ะสิว่านายเป็นใคร" ฮันเทจุนเงียบไปครู่หนึ่ง
"ฉันหมายความว่าเขายังไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของนายน่ะ ถ้ามีใครได้รู้จักนาย ไม่มีใครเกลียดนายลงหรอก"
"แต่ก็มีอยู่คนหนึ่งแล้วล่ะ" ฮันเทจุนน้ำเสียงเบาแววตาหนักใจ
ฮันเทจุน มาดักรออินทิราที่ล๊อบบี้หลังเลิกงาน เขาบอกกับเธอว่าไม่ได้จะตามอินทิราไปหาปู่อนล แต่จะให้เธอพาไปหาวราลีที่บ้าน อินทิรานึกไม่พอใจ เพราะอเนชาบอกว่าฮันเทจุนมาสนใจวราลี พอเขาบอกว่าจะไปหาวราลี ก็ยิ่งทำให้เธอยิ่งไม่พอใจเขาเข้าไปอีก
อินทิรายอมพอฮันเทจุนไปบ้านวราลี ระหว่างนั่งเรือไปบ้านสวน เธอถามฮันเทจุนว่าจะไปหาวราลีทำไม
"ที่ฉันต้องถามน่ะ เพราะว่าตามธรรมเนียมไทยแล้ว การจะไปบ้านผู้หญิงตอนมืดๆ ค่ำ มันไม่เหมาะ ถ้าคุณไปทำอะไรวราลีขึ้นมา ใครจะรับผิดชอบ"
"ผมไม่ทำอะไรหรอกครับ ผมแค่อยากจะไปคุยกับเธอนิดหน่อย ตั้งแต่เกิดเรื่องผมยังไม่ได้เจอเธอเลย"
"เป็นห่วงงั้นเหรอ"
"ก็เธอร้องไห้ คุณก็เห็นไม่ใช่เหรอ" อินทิราอึ้งไป
อินทิราเดินนำทางพาฮันเทจุนมาตามสวนมะพร้าวเพื่อไปบ้านวราลี ฮันเทจุนถามอินทราว่าอินทุภาแปลว่าอะไร เธอบอกว่าแปลว่าแสงจันทร์
"แสงจันทร์" ฮันเทจุนไม่เข้าใจ
"ก็แสงของพระจันทร์ไง คืนที่พระจันทร์เต็มดวง แสงจันทร์จะช่วยให้เรามองเห็นทุกอย่าง ไม่มืดมิดเหมือนคืนอื่นๆ เราจะได้ไม่หลงทางไง" ฮันเทจุนแอบยิ้ม
อินทิราเดินมาส่งนอกบ้านปล่อยให้ฮันเทจุนเข้าไปหาวราลีที่บ้านตามลำพัง
"ฉันรอตรงนี้แล้วกัน คุณเข้าไปคนเดียวนะ มีอะไรก็รีบๆ พูด แล้วก็รีบๆ ออกมาซะ ฉันไม่อยากตกเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดด้วย"
"สมรู้ร่วมคิดเรื่องอะไร"
"ไปเถอะน่า เร็วๆ เข้า จะมืดอยู่แล้วน่ะ" เธอผลักฮันเทจุนให้เข้าบ้านไป แล้วแอบเบ้ปาก
"หือ ทำเป็นไม่รู้เรื่องแหวะ"
เผอิญเย็นนั้นอเนชามาขอข้าวที่บ้านแม่บัวกินหนึ่งมื้อทำให้วราลีต้องเข้าครัวทำอาหารเลี้ยงชายหนุ่ม ขณะที่วราลีกำลังอยู่ในครัว ฮันเทจุนก็เดินไปเคาะประตูบ้าน แม่บัวจึงออกมาเปิดรับ
วราลีกับอเนชาอยู่ในครัวตามลำพัง ทั้งคู่ก็แทบจะฆ่าฟันกัน เมื่อวราลีเห็นอเนชาเดินเข้าไปหา เธอจึงคว้ามีดขึ้นมาถือ
"อย่าเข้ามานะ... ไม่งั้นฉันสับคุณจริงๆ ด้วย... ถอยออกไปเลย ออกจากบ้านฉันไปเลยยิ่งดี ฉันบอกคุณแล้วใช่มั้ยว่าอย่ามาที่นี่อีก! ถ้าคุณยังกล้ากลับมาอีก คุณโดนแน่" วราลีพยายามทำหน้าดุจนอเนชาหลุดขำออกมา
"เธอเนี่ยนะจะสับฉัน"
"เมื่อเชื่อเหรอ ไม่เชื่อก็เข้ามาสิ !!" วราลีเงื้อมีดขึ้นสูงหน้าตาเอาจริง
"หนูจันจะทำอะไรน่ะ!" แม่บัวเห็นท่าทีลูกสาวแล้วตกใจ
วราลีหันมามองแม่ และเห็นฮันเทจุนตามมาด้วยก็แปลกใจ
"คุณเทจุน" อเนชาหันขวับไปมองทันที
ฮันเทจุนโค้งหัวให้วราลียิ้มๆ ก่อนจะหันมามองหน้าอเนชานิ่งๆ อเนชาหน้าแดงขึ้นมาทันทีด้วยความโกรธ
"นายอีกแล้วเหรอ?"
"ใช่ ผมอีกแล้ว"
ทั้งสองจ้องหน้ากันเหมือนหยั่งท่าที
อเนชาเกิดอาการหึงหวงเมื่อเห็นฮันเทจุนมาหาวราลีจนถึงบ้าน วราลีไม่สนใจชวนฮันเทจุนออกไปนั่งคุยข้างนอก ยิ่งทำให้อเนชาไม่พอใจกระชากแขนวราลีเอาไว้ แล้วผลักฮันเทจุนกระเด็นไป
"ทำไมฉันมันน่ารำคาญมากนักเหรอ หา รำคาญที่ฉันมาขัดความสุขเธองั้นเหรอ"
"ปล่อย! คุณเป็นบ้าอะไรของคุณ คุณมายุ่งกับฉันทำไม" อเนชากระชาแขนวราลีเข้ามาใกล้
"เธอต่างหากที่บ้าเธอเป็นอะไรของเธอ หนูจัน ตอบฉันมาสิว่าเธอเป็นอะไร ตอบมาสิ !!" ฮันเทจุนทนไม่ไหวลุกขึ้นมาแล้วกระโดดเข้าชกอเนชาอย่างแรงจนผงะไป วราลีและแม่บัวพากันกรี๊ด อเนชาตั้งตัวได้พุ่งเข้าชกตอบทันที จากนั้นทั้งสองก็ปะทะหมัดกันอย่างแรง อินทิราโผล่มาเห็นถึงกับตกใจ
"นี่มันอะไรกันน่ะ หนูจัน"
"อย่าเพิ่งถามเลย รีบห้ามสองคนนั้นก่อนเถอะ"
อินทิรารีบเข้าไปห้ามหมัดของฮันเทจุนปล่อยออกมาพอดี เสยเข้าให้กับปลายคางอินทิราดังพลั่ก จนเธอล้มตึงไป วราลีหันไปตวาดฮันเทจุนกับอเนชา
"คุณสองคนเป็นบ้าอะไรกันเนี่ยหา!!" ฮันเทจุนรีบเข้าประคองอินทิรา
"นายจะทำอะไรน่ะ!!" ฮันเทจุนไม่พูดไม่จาช้อนร่างอินทิราขึ้นแล้วเดินออกไป
"ปล่อยน้องฉันนะ แกมีสิทธิ์อะไรมาแตะต้องหนูอิน"
"หุบปากแล้วออกไปจากบ้านฉันเดียวนี้" วราลีตวาดเสียงดังลั่น
"ฉันบอกให้ออกไป!!"
"ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะอยู่กับหนูอิน"
"ไม่ต้อง! เทจุนอยู่ที่นี่แล้วและที่นี่ก็ไม่มีใครต้องการคุณ กลับไปซะ "
วราลีรีบตามฮันเทจุนออกไป อเนชาหน้าตาแตกยับทั้งโกรธทั้งรู้สึกผิด