ฮันเทจุนแบกอินทิรา มาตามทางอย่างช้าๆ จนใกล้จะถึงบ้าน อินทิราจึงขอลงเพราะกลัวคนในบ้านมาเห็น แต่ฮันเทจุนไม่ยอมปล่อยลงง่ายๆ
"ทำไมต้องโดนเล่นงาน"
"อ้าว ก็ผู้หญิง ผู้ชายที่ไม่ได้เป็นอะไรกันมาโดนเนื้อโดนตัวกันแบบนี้ คนไทยเขาถือ" ฮันเทจุนพยักหน้าเข้าใจ
"แล้วคนเกาหลีเขาไม่ถือบ้างรึไง"
"ถือครับ... เขาถือว่าเป็นการแสดงความรัก" อินทิราชะงัก ก่อนจะตาโตตกใจ
"คุณว่าอะไรนะ"
"แสดงความรัก ความห่วงใยไงครับ แล้วที่นั่นก็หนาวมากด้วย บางครั้งอากาศหนาวๆ ก็ทำให้คนแก่ๆ เดินไม่ไหว การแบกขึ้นหลังกันแบบนี้ เป็นเรื่องธรรมดาของเราครับ"
"แล้วไป..." ฮันเทจุนแอบอมยิ้ม
"แต่อย่านึกว่าให้ฉันขี่หลังแล้วเรื่องทุกอย่างจะหายกัน" อินทิราจ้องหน้าฮันเทจุน
"กำปั้นคุณน่ะ เสยคางฉันจนสลบ ถึงตอนนี้ฉันจะหายเจ็บแล้ว แต่ถึงยังไงคุณก็ยังต้องรับผิดชอบเรื่องนี้อยู่ดี"
"ผมยินดีรับผิดชอบทุกอย่าง คุณจะให้ผมทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น"
"พูดเองนะ... พูดแล้วห้ามคืนคำด้วย" ฮันเทจุนก้มหน้ารับ อินทิรายิ้มเจ้าเล่ห์
อินทิราซักไซ้อเนชาที่ไปบ้านของวราลี จนทำให้เกิดเรื่องขึ้น อเนชาบอกว่าแค่ผ่านไปเท่านั้น ทั้งที่บ้านเธอ และบ้านเขาอยู่ห่างกันตั้งไกล แล้วพาลโกรธอินทิราว่าเป็นคนพาฮันเทจุนไปหาวราลีจนเกิดเรื่องขึ้น อินทิราชักสงสัยว่าทำไมอเนชาต้องหงุดหงิดเรื่องของวราลีกับฮันเทจุนด้วย
"ก็บอกแล้วไงว่าพี่ไม่ไว้ใจนายเทจุนนั่น"
"อืมม์...มันก็จริงอย่างที่พี่ชาบอกน่ะแหละ อยู่ๆ เทจุนก็มาหาอินแล้วก็ใช้อินเป็นสะพานจริงๆ ด้วย"
"แล้วเราก็ยอม"
"ก็อินอยากรู้นี่นาว่าธุระของเทจุนกับวราลีน่ะคืออะไร ถ้าไม่พามาแล้วอินจะรู้เหรอ" อเนชาอึ้งไป
"ไม่ต้องห่วง รับรองว่าอีกไม่นาน เราต้องรู้แน่ว่า เทจุนจะเอาอะไรจากหนูจัน" อเนชานิ่ง
"ว่าแต่ตัวเองเถอะ จะเอาอะไรจากหนูจันหา"
"บ้า พี่จะไปอยากได้อะไรจากยัยเด็กลิงนั่น ไม่มีหรอก"
อเนชาทำเป็นเก๊กกลบเกลื่อน
จีแฉวูเห็นพาสปอร์ตของมามารินซุกซ่อนอยู่ในตู้พอหยิบออกมาดูแล้วใจหาย เมื่อคิดว่าลูกสาวกำลังเตรียมเดินทาง ยิ่งพอมามารินโวยเรื่องที่ฮันเทจุนหายไป เธอก็ยิ่งแน่ใจว่ามามารินจะออกตามหาฮันเทจุน
"ไปทำพาสปอร์ตมา ทำไม" จีแฉวูหยั่งเชิงถาม
"นี่แม่ค้นห้องหนูหรอ"
"มามาริน โลกตั้งกว้างใหญ่ ลูกคิดว่าจะหาเขาเจออย่างงั้นเหรอ"
"หนูก็แค่ทำเผื่อเอาไว้ ถ้าวันไหนหนูได้ข่าวจากเขา หนูจะไปตามเขากลับมา"
"ที่เขาไปก็เพราะเขาไม่ได้อยากอยู่ แล้วทำไมถึงได้คิดว่าเขาจะกลับมาเพื่อเราล่ะ มามาริน" มามารินอึ้ง น้ำตาคลอขึ้นมา จีแฉวูรู้สึกหนักใจ
มามารินเข้าห้องมาวางกระเป๋าลงแล้วตรงไปที่คอมพิวเตอร์ พิมพ์อะไรบางอย่างลงไปอย่างตั้งใจ... ข้อความนั้นถูกส่งมาถึงเมลชอยยองกี ชอยยองกีเห็นครั้งแรกก็ดีใจแต่พอได้อ่านแล้วใบหน้าถึงกับเศร้าสลดไป
ชอยยองกีรีบโทร.หาฮันเทจุน ทันทีว่ามามารินเริ่มออกตามหาเขาแล้ว แต่ฮันเทจุน ไม่ได้หนักใจอะไร พอชอยยองกีพูดถึงบัตรเครดิตที่เขาเพิ่งรูดใช้ไปที่โรงแรมสายน้ำเจ้าพระยาทำให้ฮันเทจุนถึงกับอึ้งอย่างนึกได้
"นายไม่กลัวว่าเขาจะตามเจอบ้างเหรอ สมัยนี้แล้วอะไรๆ มันก็หากันได้ทั้งนั้นแหละ อย่าลืมสิว่านายเพิ่งรูดการ์ดที่โรงแรมนั้นไป นายทิ้งรอยใหญ่ไว้ให้ตามเลยนะนั่นน่ะ" ฮันเทจุนถอนหายใจ
"นายก็กลบเกลื่อนให้ฉันสิ"
"อะไรวะ ฉันเนี่ยนะ"
"ใช่ นายน่ะแหละ มีแต่นายคนเดียวที่จะช่วยฉันทำเรื่องพวกนี้ได้ อย่าลืมสิ ว่าที่ฉันมาอยู่ที่นี่ได้ นายก็สมรู้ร่วมคิดด้วย" ชอยยองกีทำหน้าตกใจ
"อย่าโทษกันอย่างนี้สิ"
"จัดการให้ด้วย ขอบใจนะ" แล้วฮันเทจุนก็ตัดสายไป ชอยยองกีทำหน้าเซ็ง
"แล้วจัดการยังไงล่ะเนี่ย" ชอยยองกีตัดสินใจตอบเมลของมามารินกลับไป
"เสียใจด้วยที่ต้องบอกว่าผมไม่ได้ข่าวเทจุนอีกเลย หลังจากที่เขาแวะมาเมืองไทยเมื่อหลายวันก่อน รู้แต่ว่าเทจุนตั้งใจจะเดินทางไปเรื่อยๆ ขอโทษด้วยที่ผมไม่สามารถช่วยคุณตามหาเขาได้... หิมะยังตกอยู่ ขอให้คุณรักษาสุขภาพด้วย" มามารินอ่านข้อความในเมลแล้วน้ำตาไหลพราก
มามารินเช็กไปที่ธนาคาร จนรู้ว่าฮันเทจุนเพิ่งจะรูดบัตรไปที่โรงแรมในเมืองไทย จึงบอกให้จีแฉวูรู้ด้วยความตื่นเต้น ฮันจินซบฟังแล้วนึกเคืองขึ้นมา
"อยากจะเจอมันทำไม นักหนามามาริน!!!" เสียงฮันจินซบทำให้สองแม่ลูกผวาเข้าหากัน
"ตามหามันทำไม... ฉันบอกแล้วใช่มั้ยว่าห้ามทุกคนในบ้านนี้ตามหาตัวมัน ทำไมถึงได้ฝืนคำสั่งฉัน"
"ก็มามารินเป็นห่วงพี่เทจุน ที่นี่ไม่มีใครสักคนที่รักพี่เทจุน ไม่มีใครสนใจเลยว่าป่านนี้พี่เทจุนจะเป็นยังไงบ้าง มามารินไม่เข้าใจ ทำไมที่บ้านนี้ถึงมีแต่คนใจร้าย" มามารินวิ่งร้องไห้ออกไป จีแฉวูจะตามออกไป
"ไม่ต้องตามมันก็เหมือนเทจุนน่ะแหละ ปีกอ่อนอย่างนั้นจะบินไปไหนรอด อีกไม่นานหรอกมันก็ต้องกลับมา" ฮันจินซบโกรธจนหน้าแดง
อเนชาพาในหน้าที่บวมช้ำไปทำงานด้วยหน้าตาที่หงุดหงิด เร็วๆ นี้ จะมีเทศกาลแข่งขันอาหารนานาชาติขึ้น เขาจึงเรียกอินทิรามาปรึกษา อินทิราถึงกับหน้าจ๋อย เพราะไม่มีเชฟมือดีอยู่ในครัว เนื่องจากวราลีไม่ยอมมาทำงานที่นี่อีกแล้ว
"ก็เชฟของเราไง คุณแม้วน่ะ" อเนชายังคิดว่าแม้วเป็นเชฟ
"โอ๊ย...อย่าพูด อินจะเป็นลม"
"ทำไม ก็แค่ทำไปตามสูตร มันจะยากอะไรนักหนา ใครก็ทำได้ทั้งนั้นแหละ"
"อู๊ย คุ้นๆ เลยค่ะ คุ้นๆ เลย ปีก่อนที่แพ้ คุณชาครก็พูดอย่างนี้แหละค่ะ อู้ยยยย โรงแรมเราน่ะคะ แพ้หลุดลุ่ยเลยค่ะ แฮะๆ" เลขาฯสาวสอดขึ้นมา
"ไม่รู้ล่ะ พี่ต้องการให้โรงแรมของเราได้เข้าแข่งขันแล้วก็ชนะด้วย เธอต้องไปจัดการมา"
"อินเนี่ยนะ อินจะไปทำไงได้ล่ะ"
"งั้นก็ไปตามเขากลับมาสิ" อเนชาอยากให้น้องสาวไปง้อ
"หนูจันน่ะเหรอ ไม่มีทางหรอก"
"ต้องมีสิ มันต้องมีทางใดทางหนึ่งที่เราจะต้องไปจัดการมาให้พี่ เพราะงานครั้งนี้เป็นงานสำคัญที่จะช่วยโปรโมตโรงแรมของเรา อย่าลืมสิว่าเรากำลังทำอะไรกันอยู่ ถ้าอยากจะช่วยคุณปู่เก็บโรงแรมนี้ไว้ ก็ต้องไปตามตัวหนูจันมา ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตาม"
"แน่นะ ไม่ว่าด้วยวิธีไหนก็ตามแน่นะ"
"ก็แน่สิ!"
อินทิรายิ้มๆ มีเลศนัยชอบกล