"มาได้ยังไง"
"ถามว่ามาทำไมดีกว่ามั้ง" ชอยยองกีหน้าสลดไปวูบหนึ่งด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ
"ฮันเทจุนไม่ได้อยู่ที่นี่"
"เป็นไปไม่ได้" มามารินจ้องหน้าคาดคั้น
ชอยยองกีพามามารินมาค้างที่คอนโดฯ ของเขา หญิงสาวคิดว่าฮันเทจุนจะต้องพักกับชอยยองกีด้วย เธอพยายามค้นหาไปทั่วทุกห้อง แต่ก็ไม่พบแม้แต่ร่องรอย
"ก็บอกแล้วไง ว่าเทจุนไม่ได้อยู่ที่นี่"
"แต่นายเป็นเพื่อนสนิทของพี่เทจุน ถ้าเขาอยู่เมืองไทย ยังไงนายก็ต้องรู้"
"เทจุนโตแล้ว ไม่ใช่เด็กๆ จะไปไหนมาไหน ไม่จำเป็นต้องรายงานผม"
"ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี ถ้าฉันฟ้องคุณลุงฮัน คิดเหรอว่านายจะรอด... บอกมาเดี๋ยวนี้นะว่าพี่เทจุนอยู่ไหน" ชอยยองกีเงียบ ไม่ยอมพูด
"ฉันถามว่าเขาอยู่ไหน เขายังอยู่เมืองไทยใช่มั้ย บอกมาสิ บอกมา ฉันบอกให้บอกมาไงเล่า!!" มามารินตวาดลั่นด้วยความโกรธผสมทุบตีชอยยองกีด้วยความโมโห
"อยากรู้ขนาดนั้นเชียวเหรอ" ชอยยองกีถามเสียงเศร้า มามารินชะงักไป
วราลีเริ่มค้นคว้าเรียนรู้ตำราอาหาร โดยมีฮันเทจุนกับอินทิราคอยช่วยเหลือ ตลอดเวลาที่ช่วยกันศึกษาอยู่นั้น ทำให้ฮันเทจุนได้ใกล้ชิดกับอินทิรามากขึ้น ทั้งสองมีปากเสียงกันประสาหนุ่มสาว เพราะความเข้าใจผิดของอินทิราที่คิดว่าฮันเทจุนมาหลงชอบวราลีอยู่ แต่วราลีก็แอบขำด้วยความเซ่อของเพื่อนสาวที่ไม่รู้อะไรเอาเสียเลย
วราลีคิดเมนูใหม่ขึ้นมาได้ จึงหาเหตุให้ฮันเทจุนกับอินทิราออกไปหาซื้อผลไม้... อินทิราพาฮันเทจุนมาซื้อของที่ตลาดน้ำ ฮันเทจุนนึกถึงวันที่เขาได้เจอกับอินทิราครั้งแรก
"ช้าๆ หน่อยสิครับ เดี๋ยวก็ตกน้ำอีกหรอก" เขาบอกอินทิราที่เดินพรวดๆ
"นี่ ยังไม่ลืมอีกเหรอ"
"ก็...ใครจะไปลืมลง"
"หมายความว่ายังไงฮะ ทำไม คุณชอบสมน้ำหน้าคนอื่นเหรอ ชอบเห็นคนอื่นทำอะไรพลาดใช่มั้ย ตอนที่ฉันตกน้ำคุณคงตลกมากสิท่า" ฮันเทจุนอึ้งที่เถียงไม่ทัน
"เอ่อ... เดี๋ยวสิ"
"เดี๋ยวทำไม นี่อย่าลืมนะว่าวันนั้นคุณก็ตกด้วยเหมือนกัน"
"ผมก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่นาดีซะอีก ได้ตกน้ำพร้อมกับคุณ" อินทิราอึ้งๆ
"ดีตรงไหน"
"ก็ถ้าคุณไม่ตกน้ำ ผมก็ไม่ได้พบคุณน่ะสิ" อินทิราใจวูบวาบ
"พูดอะไรก็ไม่รู้ ภาษาไทยคุณนี่แย่มากนะ ฟังไม่เห็นรู้เรื่องเลย" อินทิราแกล้งกลบเกลื่อนหันไปสนใจทางอื่นแทน
ระหว่างที่ทั้งสองไปหาซื้อของ อเนชาได้มาหาวราลีเห็นเธอกำลังทำงานอยู่ในครัว พอวราลีเห็นอเนชา เธอก็ออกปากไล่ แถมยังว่าเขาเป็นมลพิษในครัวเธออีก ทำให้อเนชาไม่พอใจ ดึงตัวเธอเข้ามาทำท่าจะกอด วราลีใจหายวาบ
"นี่คุณจะทำอะไร!!"
"เป็นภัยอย่างนี้รึเปล่า"
"ออกไปเดี๋ยวนี้นะ" วราลีขืนตัวไว้
"ทำไม อยู่ใกล้ๆ ฉันแล้วตื่นเต้นเหรอ"
"ฉันบอกให้ออกไป"
"ไม่ไป!" วราลีคว้าสากขึ้นมาถือไว้
"จะไปหรือไม่ไป" วราลีฟาดอเนชาด้วยสากอย่างแรง จนเขาร้องลั่น วราลีตกใจที่โดนเข้าจริงๆ จึงรีบเข้าไปดู
"เจ็บจริงเหรอ" วราลียื่นหน้ามาดูใกล้ๆ อเนชาทำหน้าเจ้าเล่ห์แล้วหอมแก้มวราลีเข้าให้ วราลีผงะออกไปด้วยความตกใจ
"อีตาบ้านี่!!" วราลีหยิบตะหลิวมาฟาดๆ อเนชาด้วยติดๆ กันหลายที อเนชาร้องโวยวายด้วยความเจ็บ แม่บัวเข้ามาเห็นพอดี รีบห้ามลูกสาวเอาไว้
"หูนจันหยุดเดี๋ยวนี้นะลูก ตีพ่อชาทำไม แม่บอกให้หยุด"
"ไม่หยุด คนแบบนี้ต้องตีให้ตายไปเลย"
"แล้วจะตีทำไมหา พ่อชาเขาทำอะไรถึงต้องตีกันให้เจ็บเนื้อเจ็บตัวขนาดนี้" แม่บัวข้องใจ แต่วราลีบอกความจริงไม่ได้
"คือว่าผมก็แค่ทักทายนิดหน่อยตามประสาฝรั่งน่ะครับ แต่วราลีไม่เข้าใจก็เลยโกรธ" อเนชารีบอธิบาย
วราลีได้แต่จ้องหน้า อเนชาฮึ่มฮั่ม เจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้ แม่บัวถามหาอินทิรา วราลีบอกว่าไปซื้อของกับฮันเทจุนที่ตลาด อเนชาแสดงความไม่พอใจออกมาเมื่อได้ยินชื่อฮันเทจุน
ชอยยองกีหนักใจที่มามารินมาหาฮันเทจุนที่เมืองไทย เขาจึงแอบโทร.มาหาชายหนุ่ม ฮันเทจุนตกใจนิดๆ ที่รู้ว่ามามารินมาตามหา แต่ก็ไม่คิดจะไปหาน้องสาว เพียงแต่ให้ชอยยองกีจัดการเหมือนที่เคยทำ ไม่ให้เขากับมามารินได้พบกัน
เผอิญว่าชอยยองกีจะต้องลงไปดูงานที่ภาคใต้ เขาจึงโกหกมามารินว่าฮันเทจุนเคยพูดว่าจะลงไปใต้ และชอยยองกีกำลังจะพาเธอตามลงไป มามารินดีใจอย่างมีความหวังที่จะได้เจอกับฮันเทจุนอีกครั้ง
ชอยยองกีขับรถไปตามทางด้วยท่าทางนิ่งเงียบ ไม่พูดอะไร จนมามารินอึดอัด
"จะไม่พูดอะไรเลยใช่มั้ย"
"อยากพูดอะไรก็พูดมาสิ"
"อยู่ที่นี่เป็นยังไงบ้าง..." มามารินเอ่ยถาม ชอยยองกีแอบดีใจวูบหนึ่ง
"แรกๆ ก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนกัน แต่ตอนนี้ก็เริ่มชินแล้ว"
"ทำไมไม่เห็นเคยอยากรู้ว่าอยากมาอยู่ที่นี่"
"ก็ไม่เคยถาม"
"ต้องรอให้ถามด้วยเหรอ" แล้วทั้งคู่ก็เงียบไปนาน
"รอสิ... รอจนวันสุดท้ายน่ะแหละ" เธอหันมามองหน้าเขา อย่างไม่เข้าใจความหมาย แต่ชอยยองกีสีหน้านิ่งเฉย
"คิดว่าหนีมาเพราะโกรธอะไรซะอีก"
ชอยยองกีวาบในใจ ได้แต่ขับรถไปนิ่งๆ ต่างคนต่างเศร้า