"ทำยังไงก็ได้ให้มามารินไปให้ไกลฉันมากที่สุด...ไม่ได้ออกคำสั่งนะ แต่ขอร้องล่ะ มีนายคนเดียวเท่านั้นที่จะช่วยฉันได้" ฮันเทจุนตอบกลับมา
"ใจคอนายจะไม่ยอมเจอมามารินเลยใช่มั้ย"
"ฉันกำลังยุ่งอยู่น่ะ แล้วฉันก็ไม่อยากให้มามารินทำให้ทุกอย่างพังด้วย นายก็น่าจะรู้ว่ามามารินเป็นคนยังไง"
"แล้วนายลืมไปแล้วเหรอว่าฉันคิดยังไงกับมามาริน... นายไว้ใจฉันเหรอ ฉันก็เป็นผู้ชายนะ"
"ฉันไว้ใจในความรักของนายที่มีต่อมามารินต่างหาก" ชอยยองกียิ้มขมๆ
"โอเค.เข้าใจแล้ว" ชอยยองกีปิดโทรศัพท์ด้วยความขมขื่น
มามารินไม่ค่อยชอบใจนักที่ลงมาใต้แล้ว แต่ก็ยังไม่เจอกับฮันเทจุนอยู่ดี เธอจึงคาดคั้นให้ชอยยองกีบอกว่าฮันเทจุนอยู่ที่ไหน แต่เขาก็บอกไม่ได้
"การตามหาใครสักคน มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ นะ โดยเฉพาะกับคนที่เขาไม่อยากให้เราหาเจอ" มามารินเลือดขึ้นหน้าด้วยความโกรธ ลุกพรวด ขว้างผ้าเช็ดปากลงบนพื้นแล้วเดินปึงปังออกไป ชอยยองกีถอนหายใจด้วยความหนักใจ
วราลีกับฮันเทจุนใกล้ชิดสนิทสนมกัน จนทำให้อเนชาไม่พอใจ แม่บัวเห็นท่าทีของเขาแล้วไม่สบายใจไปด้วย จึงถามความสัมพันธ์ของวราลีกับฮันเทจุน เธอก็บอกว่าไม่มีอะไรกัน มีแต่ความเป็นเพื่อนให้กันเท่านั้น
"แล้วคนอื่นเขาคิดเหมือนเรารึเปล่าล่ะ" แม่บัวย้อนถาม
"ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะเทจุนน่ะไม่มีทางคิดกับหนูเป็นอย่างอื่นไปได้หรอก"
"ไม่ได้หมายถึงเทจุนสักหน่อย" วราลีชะงักไป
"แม่หมายถึงพ่อชาน่ะเขารู้รึเปล่าว่าเราเป็นแค่เพื่อนกับฮันเทจุน"
"เขาจะคิดอะไรก็เรื่องของเขาสิคะ ทำไมจะต้องไปสนใจด้วยล่ะ"
"ตอนแรกแม่ก็ไม่อยากสนใจหรอกนะ แต่เห็นมันชักจะเลยเถิดไปกันใหญ่ ก็อดเป็นห่วงไม่ได้"
"ไม่มีอะไรต้องห่วงหรอกค่ะ หนูก็แค่อยากจะช่วยอินทิราทำเรื่องนี้ให้มันจบๆ ไป พอหมดเรื่องแข่งทำอาหารแล้ว คุณชาก็คงไม่มีสิทธิ์มาที่นี่อีกแล้วล่ะค่ะ"
"แน่ใจเหรอ... แม่ไม่คิดว่าเขามาเพราะเรื่องทำอาหารอย่างเดียวหรอกนะ" วราลีชักเครียด
"เขาจะคิดอะไรก็ช่างเขาเถอะค่ะ หนูรู้ว่าหนูกำลังทำอะไรอยู่"
"แล้วเรากำลังทำอะไรอยู่เหรอ"
แม่บัวมองหน้าวราลี วราลีเปลี่ยนเรื่องชวนแม่บัวคุยเรื่องที่ ที่เคยคิดอยากจะซื้อแถวสวนผัก เธอบอกว่าเธออยากได้เพื่อเปิดเป็นร้านอาหารไทย และเธอจะทำให้ได้ เรื่องอื่นเธอไม่อยากสนใจแล้ว แม่บัวฟังลูกสาวพูดเช่นนั้นก็ชักเห็นใจ
วราลีกับฮันเทจุนช่วยกันทำขนมลูกชุบอยู่ในครัว คุยกันสนุกสนานเมื่อพูดถึงอินทิรา อเนชายืนมองดูคนทั้งสองอย่างหมั้นไส้แกมหึงหวง
"นี่น่ะนะ คนที่จะมาทำงานให้กับโรงแรมของฉัน อ้างโน้นอ้างนี่เพื่อจะขอทำงานอยู่บ้าน ที่แท้ก็เพราะที่โรงแรมมันไม่สะดวกพอล่ะสิ" วราลียิ้มๆ สวนกลับนิ่งๆ
"คุณคิดว่าพวกฉันกำลังทำอะไรอยู่เหรอคะ"
"ก็คงไม่ใช่ทำงานแน่"
"เขาบอกว่าคนเรามักจะตีความจากสิ่งที่ตัวเองเป็น... สงสัยจะจริง เพราะคุณนี่ ดูแล้วจะไม่ค่อยจะชอบทำงานทำการเอาซะเลยนะคะ เวลางานแท้ๆ ยังไม่ยอมอยู่ออฟฟิศ กลับมาเดินในบ้านของคนอื่นเขาโดยที่ไม่ได้รับเชิญ พอตัวเองไม่ทำก็เลยคิดว่าคนอื่นเขาไม่ทำเหมือนกัน"
"ปากเก่งนักนะ... ยังไม่เข็ดเหรอ" อเนชาขยับเข้าหา
"คุณอเนชาครับ คุณกำลังเข้าใจผิดแล้วล่ะครับ" อเนชาหันมองฮันเทจุน
"คุณจันกำลังทำขนมไทยให้อยู่ เธอตั้งใจกับการแข่งขันครั้งนี้มากนะครับ ไม่ได้เป็นแบบที่คุณพูดเลยสักนิดเดียว"
"เหรอครับคุณที่ปรึกษา"
"ไม่ใช่แค่ที่ปรึกษาหรอกครับ" อเนชามองวราลีด้วยความโกรธ
"ฉันนึกแล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้"
"คุณคิดอะไรของคุณ"
"ก็มันพูดอยู่กับปาก ยังมาทำเป็นไม่รู้เรื่อง คิดว่าฉันโง่จนดูไม่ออกงั้นเหรอ"
"นี่คุณ..."
"ไม่ต้องเถียง ถ้าอยากจะจีบกันก็อย่าเอาเรื่องงานของโรงแรมฉันมาบังหน้า"
"มันจะมากไปแล้วนะ"
"คุณอเนชาครับ"
"ไม่ใช่เรื่องของนาย"
"แต่ผมคิดว่าใช่" ทั้งสองทำท่าจะมีเรื่องกันอีก วราลีทำอะไรไม่ถูกจึงหยิบกระทะขึ้นมาฟาดใส่หัวอเนชาดังโป๊ก
"ออกไปเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่ออก ฉันจะฟาดคุณให้หัวแตกจริงๆ ด้วย"
"ใจเย็นๆ ครับคุณจันปล่อยครับปล่อย" ฮันเทจุนแกะมือวราลีออกจากกระทะ
"ฉันบอกให้ออกไปไงเล่า" อเนชาเจ็บก็เจ็บ อายก็อายได้แต่ฝากรอยแค้นเอาไว้เดินปึงปังออกไป
ฮันเทจุนมองหน้ากับวราลีก่อนจะหัวเราะกันออกมา
"หัวเราะอะไร"
"ก็หัวเราะคุณน่ะสิ ผมว่าคุณคงไม่ต้องการบอดี้การ์ดแล้วล่ะมั้ง"
"ก็ฉันโมโหนี่... คนบ้าอะไรไม่รู้ ชอบมายุ่งวุ่นวายอยู่ได้"
"ผมว่าเขาไม่ได้บ้าหรอก... ผมว่าเขาหึงนะ" วราลีหน้าร้อนวาบ รีบหลบสายตาไปทางอื่น
"พูดอะไร เขาจะมาหึงฉันทำไม เขาเกลียดฉันจะตาย"
"คุณแน่ใจเหรอว่าเขาเกลียดคุณ" วราลีนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบ
"แน่ใจสิ... แน่ใจที่สุดเลยล่ะ"
ฮันเทจุนลอบมองวราลีสงสัยว่าเธอคงมีอะไรในใจ
อินทิราไม่เห็นอเนชาอยู่ที่โรงแรมก็พอรู้ว่าเขาคงมาหาวราลีที่บ้าน จึงรีบชวนกานดามาดู เห็นอเนชาเดินหน้าหงิกสวนกลับออกไป เธอจึงรีบมาหาเรื่องฮันเทจุน เพราะคิดว่าฮันเทจุนเป็นคนตีหัวพี่ชายเธอ
"นี่...จำไว้เลยนะ ถ้าคุณยังจะชอบวราลีก็ต้องเอาชนะใจฉันกับพี่ชาให้ได้ซะก่อน ไม่อย่างงั้นไม่มีทางสำเร็จหรอก"
"ฉันตีหัวเขาเองแหละ" วราลีบอกอินทิรา
"ว่าอะไรนะวราลี"
"ฉันรำคาญคุณชาน่ะก็เลยฟาดเข้าไป"
"ตกลงๆ พี่ชาไม่ได้เดินชนต้นมะพร้าวหรอกเหรอ"
"เดินมาทุนวันจนแทบจะหลับตาเดินได้อยู่แล้ว จะชนได้ยังไง"
"อ้าว... แล้ว พี่ชาเขาทำอะไรเหรอ ถึงได้..."
"กลับไปถามพี่ชายเธอเองก็แล้วกัน แล้วทางที่ดีช่วยบอกให้เขาอย่ามาที่นี่อีก ฉันกับฮันเทจุนอยากทำงานกันอย่างสงบๆ น่ะ"
"รู้หรอกน่า ว่าอยากอยู่กันสองคน... ฉันกลับก่อนนะ" อินทิราว่าแล้วก็เดินออกไป ในใจรู้สึกวาบๆ เสียใจอย่างบอกไม่ถูก วราลีรีบพยักพเยิดให้ฮันเทจุนตามไปส่ง
ฮันเทจุนบอกกับอินทิราว่าเขาดีใจที่ได้เจเธอทุกครั้งที่เธอมาหา อินทิราถึงกับหน้าแดง
"แล้วทำไมคุณต้องดีใจด้วยล่ะ"
"คุณอยากรู้จริงๆ เหรอ"
อินทิราอยากรู้ แต่เมื่อนึกได้ว่าฮันเทจุนชอบอยู่กับวราลีก็ลำบากใจ ตัดสินใจพูดออกไป
"ไม่ ฉันไม่อยากรู้จริงๆ หรอก ไม่อยากรู้เลยสักนิดเดียว" ฮันเทจุนรู้สึกผิดหวัง
"ส่งฉันแค่นี้ก็พอแล้วล่ะ"
ว่าแล้วเธอก็เดินหนีไป ฮันเทจุนได้แต่มองตาม