"มันต้องถามคนของเราก่อน ว่าไปทำอะไรให้เขาโกรธเอารึเปล่า"
"โกรธอะไรกันนักกันหนาคะ ถึงต้องลงไม้ลงมือ ไม่รู้ล่ะ ยังไงก็ต้องไปคุยกับแม่บัวให้รู้เรื่อง"
"เอ่อ อย่าเลยครับแม่อุ่น ไม่ต้องคุยหรอกครับ" อเนชารีบห้าม
"อ้าว ห้ามทำไมเล่าเจ้าชา ก็ในเมื่อเราไม่ผิด จะต้องกลัวทำไม หรือว่าแกผิด" ปู่อนลรู้ทัน แกล้งดักคอ
"ผิดที่ไหน ผมไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่ได้กลัวด้วย แค่... ไม่อยากให้ผิดใจกัน โธ่ คนกันเองทั้งนั้น ผมไม่อยากให้ป้าบัวเขาคิดมาก"
"เอ้า ลูกสาวมาตีหัวเราแตก ก็ต้องคิดมากสิคะ ไปกันเลยมั้ยคะแม่อุ่น เดี๋ยวลำไยไปด้วย" แม่อุ่นกับลำไยทำท่าจะเดินไป
"อย่าๆ แม่อุ่น ไม่เอาๆ ไม่ต้องไป หายแล้ว ไม่เจ็บแล้ว" อเนชารีบห้ามจนปู่อนลหัวเราะชอบใจ
"อ้าว... ยังไงกันคะ นี่"
อเนชารีบลุกหนี กลัวปู่อนลดักคออีก
"เจ้าชาเอ๊ย จ้าชา..." ปู่อนลนั่งขำอย่างรู้ทันหลานชาย
มามารินออกไปตามหาฮันเทจุนจนทั่วภูเก็ต แต่ก็ไม่พบแม้แต่เงา เธอจึงกลับมาที่พักด้วยความเมา มีแต่ชอยยองกีเท่านั้นที่คอยดูแลเป็นห่วงเป็นใย
เช้าตื่นขึ้นมามีอาการแฮงก์ ก็มีชอยยองกีอีกนั้นแหละที่คอยดูเล และเอาใจใส่ทุกอย่าง มามารินรู้ว่าชอยยองกีแอบสนใจเธอ แต่เธอไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น จึงกลับเข้าไปนั่งร้องไห้ในห้องอย่างอึดอัด
ชอยยองกีได้แต่ยืนมองอยู่ห่างๆ อยากจะเข้าไปปลอบ แต่ก็ไม่กล้าเพราะรู้ว่าไม่เป็นที่ต้องการ ต่างคนต่างเจ็บปวดใจด้วยกันทั้งคู่... คืนนั้นมามารินนอนไม่หลับ จึงขอเข้าไปนอนกับชอยยองกีในห้องต่างคนต่างนอนหันหลังให้กัน
"นายยังจำเรื่องของพ่อนายได้อยู่มั้ย"
"จำได้สิ... พ่อผมเป็นช่างซ่อมเรือที่เก่งที่สุดในโลก"
"เขาบอกว่าพ่อของฉันเป็นครู ฉันจำหน้าพ่อไม่ได้ จำเรื่องของพ่อไม่ได้เลย รู้แต่ว่าทุกปีเราจะไปเยี่ยมหลุมศพของท่าน แปลกจังนะ... ทำไมฉันถึงจำพ่อไม่ได้เลยสักนิดเดียว ฉันอยากจำได้ อยากรู้ว่าเวลาพ่อกอดฉัน... มันเป็นยังไง"
ชอยยองกีค่อยๆ พลิกตัวกลับมา ตัดสินใจอยู่นานก่อนจะเอื้อมมือไปกอดมามารินไว้เบาๆ มามารินพลิกตัวกลับมาหาชอยยองกี ซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดของชอยยองกีนิ่งเหมือนเด็กๆ
"พรุ่งนี้ฉันจะหาพี่เทจุนเจอใช่มั้ย"
ชอยยองกีไม่พูดอะไร แต่รู้สึกปวดใจไม่น้อย
อินทิรารู้สึกเศร้าใจแปลกๆ เมื่อรู้ว่าฮันเทจุนชอบอยู่กับวราลี แถมอเนชาก็ยังคอยไปหาเรื่องวราลีบ่อยๆ เธอจึงบอกพี่ชายว่าเลิกยุ่งกับวราลีและฮันเทจุนดีไหม
อเนชาเห็นน้องสาวหมดแรงพยศก็นึกแปลกใจ
"เราสองคนอย่าไปยุ่งกับพวกเขาเลยดีมั้ย ปล่อยให้เขาอยู่กันตามลำพังดีกว่า"
"แล้วทำไมเราต้องเศร้าด้วย"
"เศร้าที่ไหนกัน... เปล่านี่" อินทิรารีบกลบเกลื่อน
"พี่ชาไม่ต้องมาแอบมองเลยนะ อินไม่ได้เป็นอะไร อินก็แค่จำคำสั่งของหนูจันมาบอกให้ฟังก็เท่านั้นแหละ"
"ยัยนั่นกล้าสั่งพี่เหรอ"
"หัวพี่เขายังกล้าตีเลย ทำไมเขาจะไม่กล้าสั่ง" อเนชาเถียงไม่ออก
"ว่าแต่พี่ชาเถอะตกลงไปทำอะไร วราลีถึงได้โกรธขนาดนี้ฮะ"
"เขาจะปกป้องนายนั่นต่างหากเล่า"
"เทจุนน่ะเหรอ"
"ก็ใช่น่ะสิ"
"นี่ อย่าบอกนะ ว่าจะชกกันอีกแล้วน่ะ"
"ก็...ก็มันเริ่มก่อน แต่พอทำท่าจะสู้ไม่ได้ แล้วยัยเด็กลิงก็เลยตีหัวพี่ซะเลย มีร่วมมือกันด้วยนะ"
"อย่างนั้นเลยเหรอ..." อินทิรายิ่งฟังก็ยิ่งอึ้ง
"โห... อย่างนี้แสดงว่าหนูจันเขาต้องชอบฮันเทจุนมากๆ แล้วก็เกลียดพี่ชามากๆ เลยนะเนี่ย" อเนชาเจ็บใจ ลุกพรวดขึ้น
"มีสิทธิ์อะไรมาเกลียดคอยดูเถอะ เผลอเมื่อไหร่จะจูบ..." เผลอปากไปนิด จนต้องรีบหุบปาก รีบแก้ต่างทันที
"จะเตะให้กระเด็นเลย น่ะสิ ฮึ๋ย!! ไปนอนแล้วง่วง"
"อ้าว ก็ไหนบอกว่ายังไม่ง่วง"
"ก็ใครใช้ให้พูดมากเล่า ฟังจนง่วงแล้วเนี่ย" อเนชาว่าแล้วก็รีบเดินหนีไป กลัวโดนจับได้
ชาครอยากให้ปิดครัวสายน้ำเพราะเชฟทำอาหารไม่อร่อย ยุวราลีและอเนชาให้เปิดเป็นครัวอิตาเลียน เพื่อเขาจะได้เอาญาติมาทำ แต่สองพี่น้องไม่เห็นด้วย อเนชารำคาญการรบเร้าของชาครจึงสั่งให้เชฟทำอาหารมาให้ลองชิม ถ้าหากอาหารไม่อร่อยจริงเขาจะปิดครัวสายน้ำทันที
โชคดีที่วันนั้นวราลีเข้ามาลองทำอาหารที่โรงแรม จึงได้โชว์ฝีมือให้อเนชาและชาครชิม ขณะที่นั่งรออาหารจากในครัว อเนชาเห็นฮันเทจุนกำลังจะเดินออกไปข้างนอก ได้ยินฮันเทจุนบอกว่าจะไปหาวราลี อเนชาจึงรั้งเขาไว้ไม่อยากให้ไปพบ จึงชวนฮันเทจุนทานอาหารเที่ยงด้วยกัน
เมื่ออาหารเที่ยงถูกยกมาตั้งโต๊ะ ชาครละเลียดชิมอาหารอย่างจับผิดทุกคำ แต่ก็หาทางตำหนิไม่ได้ เพราะอาหารอร่อยกว่าที่คาดไว้
"เป็นไงครับคุณชาครใช้ได้มั้ยครับ หรือว่าเลวร้ายจนต้องคายทิ้ง ผมจะได้ให้เขายกกระโถนมาให้"
"ผีมือระดับคุณจัน จะไม่อร่อยได้ยังไงกันล่ะครับ" ฮันเทจุนบอกนิ่งๆ
"คุณว่าอะไรนะ" อเนชาหูผึ่ง
"ก็ผมชมฝีมือทำอาหารของคุณจันไงครับ"
"คุณจันทำอาหารพวกนี้เหรอ"
"คุณไม่ทราบเหรอครับ" อเนชาอึ้งไป
"ผมว่าแกงเผ็ดเป็ดย่างนี่เป็นมันเหนียวไปหน่อยนะครับ ยังใช้ไม่ได้ แล้วน้ำพริกลงเรือนี่ก็จืดยังกะลงเรือผิดลำ"
ชาครพูดไม่ทันจบอเนชาก็ลุกเดินออกไปทันที ฮันเทจุนรีบลุกตามไป
"โธ่เอ้ยคิดว่าจะแน่ที่แท้ก็ยอมรับความจริงกันไม่ได้" ชาครทำหน้าเซ็งๆ
อเนชารีบมาหาวราลีที่ครัว ต่อว่าที่เธอมาโรงแรมแล้วไม่ยอมบอกให้เขารู้
"จะมาทำไมไม่บอก"
"แล้วทำไมฉันต้องบอกคุณด้วยล่ะ"
"ก็ฉันเป็นเจ้าของโรงแรมนี่"
"โอเค. งั้นฉันกลับก็ได้ค่ะ" วราลีถอดชุดครัวออกอย่างรำคาญ
"จะไปไหนเล่า"
"ก็ถ้าการเข้าออกโรงแรมนี่มันเรื่องมากนัก ฉันก็จะไม่เหยียบมาที่นี่อีก คุณจะได้ไม่ต้องเสียเวลาหงุดหงิดกับเรื่องของฉันไงล่ะคะ" วราลีสวนกับฮันเทจุนที่หน้าครัว จึงบอกให้เขาไปหาที่บ้าน อเนชาไม่พอใจ
"ไม่ต้องตาม... ผมเป็นลูกผู้ชายพอ ในเมื่อผมทำให้เขาไม่พอใจ ผมก็จะรับผิดชอบเอง คุณไม่ต้องยุ่ง"
พูดจบอเนชาก็รีบตามวราลีไปทันที ฮันเทจุนมองตามอย่างเป็นห่วง อินทิรากับกานดาวิ่งมาถึง เห็นฮันเทจุนยืนอึ้งๆ อยู่จึงต่อว่าที่ไม่ยอมตามไปดูแล เดี๋ยวทั้งคู่ก็ทะเลาะกันอีก แล้วอินทิรากับฮันเทจุนก็วิ่งตามอเนชากับวราลีไป