"แล้วเขาไปไหนล่ะครับ คือเขาเข้าใจผิดอะไรบางอย่างน่ะครับ ผมอยากจะอธิบายให้เขาฟังดีๆ ผมจะรอที่นี่แล้วกันนะครับ" แม่บัวสีหน้าลำบากใจ
"ถ้าเขารู้ว่าพ่อชายังไงก็ต้องมารอดักพบเขาที่นี่ เขาคงไม่กลับมาง่ายๆหรอก"
"แล้วเขาจะไปไหนล่ะครับ" แม่บัวมองหน้าอเนชาอย่างชั่งใจก่อนถาม
"ป้าขอถามอะไรพ่อชาอย่างหนึ่งจะได้มั้ย แต่ต้องตอบป้าตามตรงนะ... พ่อชาคิดอะไรกับหนูจันรึเปล่า" อเนชาอึ้งไป
"ที่ถามก็เพราะเห็นว่ามีเรื่องกันไม่ได้หยุด โตมาด้วยกัน น่าจะรักกัน แต่ทำไมถึงได้ทำเหมือนเป็นศัตรูกันอย่างนี้ ป้าไม่เข้าใจจริงๆ ป้ามีลูกสาวคนเดียว ถ้าใครคิดร้ายต่อเขา ป้าคงไม่มีวันยอมให้เข้าใกล้เขาเด็ดขาด พ่อชาคงเข้าใจนะ"
"ผมไม่เคยคิดร้ายต่อหนูจัน... ผมสาบาน" แม่บัวมองหน้าอเนชาพอจะเข้าใจอะไรบางอย่าง
แม่บัวรู้ว่าอเนชาคิดอย่างไรกับลูกสาว จึงบอกให้เขารู้ว่าวราลีอยู่ที่ไหน เมื่ออินทิรากับฮันเทจุนมาถึงบ้านแม่บัวจึงไม่ยอมให้ทั้งสองไปช่วยวราลี บอกแต่ว่าไม่ต้องเป็นห่วง
อเนชาตามวราลีมาที่สวนผัก เพราะวราลีมาดูที่ที่จะซื้อไว้ทำร้านอาหาร
"ยัยเด็กลิง" เสียงทักของอเนชา วราลีถึงกับสะดุ้ง
"คุณมาที่นี่ได้ยังไง"
"ก็ทำไมจะมาไม่ได้"
"แล้วใครบอกคุณว่าฉันอยู่ที่นี่"
"ก็แม่เธอน่ะสิ" วราลีแปลกใจ
"แม่เธอน่ะเขาหวังดีกลัวเธอจะเดินตกน้ำตกท่าไป ก็เลยให้ฉันตามมาดู"
"ฉันไม่ใช่คนบ้านี่ อยู่ดีๆ จะได้เดินตกน้ำ" อเนชาหัวเราะขำ
"กลับไปเลยนะ ที่นี่เป็นที่ของฉัน คุณไม่มีสิทธิเข้ามาเดินเพ่นพ่าน ไปเลย ออกไป" วราลีพยายามจะผลักไสอเนชาออกไป แต่อเนชาทำตัวแข็งไม่ยอมไปง่ายๆ
"ใครบอกว่าที่ของเธอ มั่วรึเปล่า ฉันถามคนแถวนี้มาแล้ว โน่น เจ้าของเขาอยู่โน่น รดน้ำผักอยู่โน่น"
"แต่อีกไม่นานมันต้องเป็นของฉัน"
"ทำไม ทำไมถึงจะเป็นของเธอ ไปเป็นลูกหลานเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ฮะ เขาถึงจะยกมรดกให้น่ะ"
"ฉันจะซื้อย่ะ"
"ซื้อ ตรงนี่น่ะนะ"
"ใช่... ฉันจะซื้อแล้วก็ทำร้านอาหารไว้ตรงนี้ ส่วนตรงนั้นก็จะมีระเบียงยื่นลงไปในน้ำ ครัวของฉันจะอยู่ตรงนี้ เป็นครัวเปิดที่ให้แขกมองเห็นการทำอาหารได้ แล้วถ้าอยากเข้ามาช่วยก็เข้ามาได้เลย" อเนชามองวราลีด้วยความสนใจ
"ฉันกับแขกจะทำอาหารด้วยกัน ตรงซุ้มทางเข้านี้ฉันจะปลูกต้นพวงแสด ส่วนริมน้ำก็จะปลูกราชาวดี แล้วก็..." วราลีเริ่มรู้สึกตัวว่าพูดมากไป รีบหุบปาก หันมามองอเนชา อเนชาเผลอตัวฟังยิ้มๆ เพลินๆ อยู่หุบยิ้มทันทีเหมือนกัน
"อ้าว หยุดทำไมล่ะ เพ้อต่อสิ"
"ฉันไม่ได้เพ้อนะ"
"โอเค. ไม่เพ้อก็ไม่เพ้อ เอ้าโม้ต่อ"
"ฉันไม่ได้โม้ มันเป็นความฝันหนึ่งของฉัน แล้ววันหนึ่งฉันต้องทำให้ได้ด้วย" วราลีเดินหนี อเนชาเรียกไว้
"ไอ้ตรงริมน้ำน่ะ ตกลงจะปลูกราชาวดีกับอะไร"
"คุณจะอยากรู้ไปทำไม"
"ใครบอกว่าฉันอยากรู้"
"ไม่อยากรู้แล้วถามทำไม อีตาบ้า" วราลีเดินหนีไป อเนชาวิ่งตามไปดึงแขนไว้
"เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนเล่านานๆ จะได้อยู่กันสองคนสักทีนะ"
"นี่ ถ้าคุณคิดจะทำแบบนั้นอีกล่ะก็..."
"ทำอะไร" วราลีหน้าแดงพูดไม่ออก
"พูดมาสิฉันทำอะไร ลืมไปแล้วเหรอ หรือว่าต้องทำให้ดูอีกครั้ง"
อเนชาจะเข้าไปหอมแก้มวราลี วราลีรีบผลักอกไว้ อเนชาแกล้งโน้มตัวเข้าไปอีก
"คนโรคจิต ปล่อยฉันนะ" อเนชาหัวเราะชอบใจ
วราลีโมโหเลยตื้บเท้าเข้าให้เต็มๆ แถมยังว่าเขาเป็นคนบ้านอีก อเนชานึกหมั้นไส้จึงคว้าตัวเข้ามาหอมซ้ายขวา วราลีร้องกรี๊ดๆ ด้วยความตกใจ กัดแขนเขาแรงๆ เข้าให้ อเนชาร้องออกมาดังลั่น
"เอาวะ... เจ็บแต่ก็คุ้ม" อเนชาขำๆ มองตามวราลีที่วิ่งหนีไป
อินทิรารู้สึกไม่สบายใจที่วราลีกับอเนชาอยู่กันตามลำพัง เพราะกลัวทั้งคู่ทะเลาะกัน จนฮันเทจุนต้องบอกให้เธอรู้ว่าอเนชาชอบวราลี
อินทิราไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ฮันเทจุนบอก แล้วเธอก็รู้สึกใจหายเมื่อคิดว่าฮันเทจุนก็ชอบวราลีเหมือนกัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา ทำท่าจะผละเข้าบ้าน แต่ถูกฮันเทจุนเรียกไว้
"เดี๋ยวสิครับ คุณไม่อยากรู้เหรอว่าทำไมผมถึงต้องมาอยู่ใกล้ๆ หนูจัน"
"ฉันรู้แล้ว"
"รู้แล้วเหรอ"
"คุณกับพี่ชาก็คงคิดกับวราลีไม่ต่างกันหรอก ถึงได้มีเรื่องชกต่อยกันอยู่บ่อยๆ" ฮันเทจุนฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ
"ผมว่าคุณกำลังเข้าใจผิดนะ... ผมไม่ได้"
"คุณจะบอกว่าคุณไม่ได้จริงใจกับหนูจันอย่างนั้นเหรอ"
"ผมจะจริงใจได้ยังไงในเมื่อ..."
"ถ้าอย่างนั้นก็อย่ามายุ่งกับหนูจันอีก พี่ชากับหนูจันสนิทกันมาก่อนที่คุณจะรู้จักเมืองไทยด้วยซ้ำ ถ้าคุณเห็นหนูจันเป็นเรื่องเล่นๆ ถ้าไม่จริงใจ คุณก็ไม่ควรมาที่นี่อีก ที่นี่ไม่มีใครอยากเห็นหน้าคุณ" อินทิราเข้าใจไปคนละทาง
"คุณไม่อยากให้ผมมาที่นี่เหรอ"
"คุณจะต้องสนใจทำไมว่าฉันคิดยังไง ในเมื่อคุณไม่ได้มาหาฉันสักหน่อย" พูดจบก็เข้าบ้านไปทันที ฮันเทจุนไม่มีโอกาสอธิบาย จึงได้แต่เศร้าใจ
วราลีถูกแม่บัวหลอกให้ลุกขึ้นมาใส่บาตรแทน โดยนางแอบนัดแนะกับอเนชาเอาไว้ ปู่อนลออกมาสูดอากาศยามเช้า เห็นหลานชายลุกขึ้นใส่บาตรพระถึงกับแปลกใจ
วันนี้ฮันเทจุนไม่ได้มาช่วยวราลีทำครัวเหมือนทุกวัน อินทิราบอกเธอไล่เขาไปแล้ว เพราะรู้ว่าวราลีกับอเนชาชอบกัน จึงไม่อยากให้ฮันเทจุนมาเป็นส่วนเกินเพราะชอบวราลีเหมือนกัน
"เอาอะไรมาพูดน่ะหนูอิน" วราลีร้อนใจ
"ก็มันจริงนี่นา เทจุนชอบหนูจัน ใครๆ ก็รู้ พี่ชาก็รู้"
"แล้วเธอล่ะหนูอิน เธอรู้อะไร" วราลีชักเสียงดังใส่
"ถ้าพวกเธอรู้จริงๆ คงไม่มีใครมาพูดเรื่องแบบนี้หรอก"
พูดจบก็เดินออกไป อินทิรามองตามงงๆ ว่าวราลีโมโหเธอเรื่องอะไร