"นี่มันต้นไม้ของเทจุนนี่นา... ซื้อมาแล้วทำไมไม่เลี้ยงเองล่ะ"
"เขาคงไม่ได้ซื้อไว้เลี้ยงเองตั้งแต่ต้นแล้วล่ะมั้ง"
"หมายความว่าไงคะ" ปู่อนลยิ้มๆ ไม่พูดอะไร
"ถ้าไม่รับก็เอาไปคืนเขาซะ ทิ้งไว้จะตายซะเปล่าๆ" อินทิราอึ้งๆ อยากได้ก็อยาก แต่งงก็งง ทำอะไรไม่ถูก สุดท้ายหันไปคว้ากระบอกฉีดมาฉีดน้ำใส่ปื๊ดๆ ปู่อนลแอบยิ้มนิดๆ
ฮันเทจุนออกไปถ่ายรูปเล่นแก้เหงา หลับจากถูกห้ามไม่ให้ไปหาวราลีที่บ้าน พอกลับมาที่พัก เขาก็เห็นวราลีมายืนรออยู่หน้าห้อง วราลีบอกให้ฮันเทจุนเคลียร์ปัญหาที่คนอื่นกำลังเข้าใจผิดกันขณะนี้
"ใครๆ กำลังพากันเข้าใจผิดกันไปหมดแล้ว ฉันว่าถึงเวลาที่อินทิราจะต้องรู้ความจริงแล้วล่ะ" ฮันเทจุนไม่ค่อยมั่นใจ วราลียิ้มให้กำลังใจ
"ไม่ต้องกลัว ฉันจะช่วยคุณเอง"
มามารินตามหาฮันเทจุนไปทั่วภาคใต้ แต่ก็ไม่พบเขาที่ไหนสักแห่งอย่างที่คิด หญิงสาวตามหาจนหมดแรง และเป็นลมไปริมชายหาด ชอยยองกีเห็นเช่นนั้นก็รีบพาไปหาหมอ และพากลับมาที่พัก จนกระทั่งเธอฟื้นขึ้นมา
"พาฉันกลับมาทำไม ยังตามหาพี่เทจุนไม่เจอเลย"
"เอาไว้ให้แข็งแรงกว่านี้แล้วค่อยไปตามแล้วกันนะ คงจะเครียดน่ะ ร่างกายก็เลยไม่ไหว" มามารินนั่งหน้าบึ้ง
"รอก่อนนะ ทำซุปไว้ให้" ชอยยองกีลุกไปหยิบซุปมาให้
"ทานอะไรหน่อยนะ จะได้มีแรง" มามารินมองหน้าชอยยองกีนิ่ง
"รู้มั้ยว่าทำไมถึงต้องมาที่นี่"
"รู้..."
"รู้ไม่จริงหรอก... เขาจะมาขอโทษพี่เทจุน ขอโทษที่ทำให้เขารำคาญมาตลอด เขาอยากจะมาบอกว่าต่อไปนี้เขาจะเลิกวิ่งตามพี่เทจุนแล้ว" ชอยยองกีวางชามซุปลง ไม่พูดอะไร
"ไม่อยากรู้เหรอว่าทำไม"
"ก็บอกมาสิ" มามารินมองหน้าชอยยองกี ชอยยองกีมองหน้ามามาริน เริ่มแปลกใจ ก่อนที่เธอจะโผเข้ากอดชอยยองกีไว้แน่น
"เพราะนายไง ฉันอยากหยุดก็เพราะนาย" ชอยยองกีหลับตาลงด้วยความดีใจอย่างบอกไม่ถูก
"เขาอยากจะบอกพี่เทจุนว่าไม่ต้องหนีเขาแล้ว เขาไม่อยากตามอีกต่อไปแล้ว เขาอยากอยู่กับนาย" ชอยยองกีค่อยๆ กอดตอบ มามารินยิ้มอย่างมีความสุข
"เราไปบอกพี่เทจุนด้วยกันนะ"
ชอยยองกียิ้มสดใส ทั้งโล่งอกและดีใจ
วราลีวางแผนจะให้ฮันเทจุนกับอินทิราได้อยู่ด้วยกัน วันนั้นฮันเทจุนจึงไปหาซื้อดอกกล้วยไม้แคทลียามาเตรียมไว้ให้ จากนั้นวราลีก็นัดแนะให้อินทิรามาหาที่บ้าน บอกว่าคืนนี้จะไปล่องเรือกัน
"ล่องเรือเหรอ ทำไมต้องไปล่องเรืองด้วยล่ะ" อินทิราแปลกใจ
"อ้าว! ก็ฉันจะโชว์ฝีมือทำอาหารคอร์สที่จะเอาไปแข่งที่เกาหลีให้ลองชิมกันยังไงล่ะ เพราะฉะนั้นต้องทำให้มันพิเศษหน่อย จะมากินกันในครัวได้ยังไง จริงมั้ยล่ะ" อินทิราทำหน้าเข้าใจ
"เข้าใจก็ดีแล้ว ช่วยฉันขนของไปที่โรงแรมเร็วๆ เข้า" อินทิราจำยอมขนของตามวราลีไป
และไม่นานนัก ของที่เตรียมไว้ทั้งหมดก็ถูกขนลงเรือโดยมีพนักงานที่โรงแรมคอยช่วย ปู่อนลพอใจกับความคิดของวราลี อเนชาทำท่าจะลงเรือไปกับเขาด้วย แต่ถูกวราลีห้ามไว้
"ใครเชิญ"
"ทำไมต้องมีคนเชิญ นี่เจ้าของโรมแรมนะ เรือนี่ก็เรือโรงแรม ทำไมจะต้องขอใคร" วราลีรีๆ รอๆ คอยฮันเทจุน
"ลงเรือซะทีสิ ฉันหิวแล้วนะ" วราลีไม่สนใจ หันไปเรียกฮันเทจุน
"ทางนี้ เทจุน" ฮันเทจุนรีบเดินเข้ามาพร้อมช่อดอกไม้ อเนชาหน้าบึ้งทันที
"มันมาทำไม"
"เขาเป็นแขกรับเชิญของฉัน" วราลียิ้มสะใจ
อเนชาเซ็ง เดินปึงปังลงเรือไป ฮันเทจุนชักมีสีหน้ากังวล แต่ถูกวราลีจูงมือเดินลงเรือไป อินทิราเห็นวราลีเดินจูงมือมากับฮันเทจุน เธอรู้สึกใจแปลบไปทันที
"ดอกไม้ เดี๋ยวฉันเก็บไว้ให้ก่อนนะ เดี๋ยวช้ำหมด" วราลีรับดอกไม้ไปถือไว้เหมือนว่าฮันเทจุนให้ดอกไม้เธอ
ก่อนที่เรือจะออกจากท่ากานดาก็วิ่งมาเรียกฮันเทจุนไว้บอกว่ามีแขกมาขอพบ
"พี่เทจุน!!" เสียงมามารินร้องทักขึ้นมา
ทุกคนมองมามารินเป็นตาเดียว ฮันเทจุนรีบลุกพรวดแล้วก้าวขึ้นจากเรือไปทันที... ฮันเทจุนขึ้นจากเรือมาหาชอยยองกีด้วยความผิดหวัง
"อะไรกันน่ะยองกี"
"ใจเย็นๆ ไม่มีอะไรน่าตกใจหรอกน่า" ชอยยองกียิ้มให้ฮันเทจุน
"พี่เทจุน น้องตามหาพี่เทจุนแทบแย่แน่ะ"
"ตามหาทำไม..."
"ก็น้องอยากเจอพี่เทจุนนี่ พี่เทจุนจะไม่ดีใจที่เจอน้องเลยเหรอ"อมามารินชักไม่พอใจขึ้นมาเมื่อเห็นฮันเทจุนนิ่งมาก
"จะไม่ทักน้องสักคำเลยใช่มั้ย!"
"บอกเทจุนสิว่าตามหาเขาทำไม" ชอยยองกีบอก
"น้องรักพี่เทจุนนะ" คำพูดของมามารินทำเอาชอยยองกีอึ้งอย่างตกใจ
"พอเถอะมามาริน" ฮันเทจุนจะดึงแขนออก แต่มามารินไม่ยอมปล่อย ชอยยองกีรู้สึกเสียใจที่มามารินไม่พูดตามที่เธอคุยกับเขาเอาไว้
คนบนเรือพากันผุดลุกผุดนั่งที่ฮันเทจุนยังไม่ขึ้นเรือสักที ในที่สุดฮันเทจุนก็ต้องพามามารินและชอยยองกีนั่งเรือไปด้วยกัน... ฮันเทจุนพยายามจะคุยกับอินทิราที่ยืนเศร้าๆ อยู่บนดาดฟ้าเรือ
"ผมเข้าไปได้รึยัง"
"ยัง..." อินทิรารู้สึกเศร้าที่เห็นฮันเทจุนมีแต่ผู้หญิงรอบกาย
"ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่ฉันรู้สึกแปลกๆ เวลาที่ต้องอยู่ใกล้กับคุณ... ต้องพูดกับคุณ ต้องมองตาคุณ ฉันบอกไม่ถูกว่ามันคืออะไร คุณเคยรู้สึกแบบนี้บ้างมั้ย" อินทิราหันมาถามฮันเทจุนแต่เขาไม่ได้อยู่ตรงนั้นเสียแล้ว
ฮันเทจุนวิ่งขึ้นมาอีกครั้งพร้อมช่อดอกไม้มองหน้าอินทิรา
"ผมลืมดอกไม้" อินทิราหน้าร้อนวาบ ไม่กล้าสบตาฮันเทจุน
"เอามาทำไม"
"ให้คุณไง" อินทิราไม่กล้ารับ
"ผมเคยบอกคุณหรือยัง ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่ผมรู้สึกแปลกๆ เวลาที่ต้องอยู่ใกล้กับคุณ ต้องพูดกับคุณ ต้องมองตาคุณ... คุณเคยรู้สึกแบบนี้บ้างมั้ย" อินทิราอึ้งมากๆ พยักหน้ารับงงๆ
"คุณก็รู้สึกเหมือนกันเหรอ?" อินทิราพยักหน้ารับใหญ่เลย
"คราวนี้คุณรู้หรือยังว่าทำไมผมถึงชอบมาอยู่ใกล้ๆ วราลี... เพราะเป็นทางเดียวที่ผมจะได้อยู่ใกล้คุณ" อินทิรายิ้มอายๆ ที่เข้าใจผิดมาตั้งนาน เขิน ทำเป็นก้มมองดอกไม้ในมือฮันเทจุน
"เอาของฉันมา!!"
อินทิราเอื้อมือไปคว้าช่อดอกไม้มาถือไว้