"ไม่เป็นอะไรหรอก"
"ไม่เป็นได้ยังไงคุณบาดเจ็บนะ เจ็บมากด้วย... ฉันจะออกไปตามคนมาช่วย คุณรออยู่ที่นี่นะ"
"ไม่ต้อง เดี๋ยวไปเอง"
"เจ็บอย่างนี้จะไปได้ยังไง รออยู่ที่นี่แหละ" วราลีถอดเสื้อโค้ตห่มให้อเนชา
"คุณต้องรอนะ ถ้าคุณไม่รอ ฉันจะไม่พูดกับคุณอีกเลย ฉันจะหนีคุณไปตลอดชีวิต จะไม่มีวันเจอหน้าคุณอีกเข้าใจมั้ย" วราลีรีบลุกออกไป อเนชานอนนิ่งด้วยความปวดและหนาว
วราลีรีบกระเสือกกระสนมาหาคนไปช่วยอเนชา เธอทุลักทุเลอยู่พักใหญ่ ก่อนจะได้เจอกับทีมกู้ภัย และตามไปช่วยอเนชาไว้ได้ทันก่อนที่เขาจะหนาวตาย อินทิราร้องไห้โฮเมื่อเห็นสถาพเพื่อนรักและพี่ชายโดยมีฮันเทจุนอยู่ข้างๆ เหมือนให้กำลังใจ
มามารินร่ำหาฮันเทจุนอย่างเป็นวรรคเป็นเวรอยู่นานหลายวัน โดยมีชอยยองกีคอยดูแลอย่างเป็นห่วง และไม่ปริปากตำหนิเธอสักคำ ทำให้มามาริน ขอให้ชอยยองกีพาเธอกลับบ้านที่เกาหลี
มามารินกลับมาด้วยความชอกช้ำใจ จีแฉวูอยากตำหนิสองหนุ่มสาว แต่อีกใจก็รู้สึกสงสาร ชอยยองกีถามหาฮันเทจุน จีแฉวูบอกว่าฮันเทจุนไม่ได้กลับมาที่บ้าน ทำให้ชอยยองกีแปลกใจว่าฮันเทจุนหายไปไหน ทั้งที่กลับเกาหลีมาแล้ว
อเนชาได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย แต่ต้องใส่เฝือกเอาไว้ วราลีรู้สึกขอบคุณที่ฮันเทจุนตามไปช่วย ไม่งั้นพวกเธอคงแข็งตายในลานหิมะ อินทิรารู้สึกเศร้าๆ แม้ว่าฮันเทจุนคนที่เธอแอบชอบจะอยู่ใกล้ๆ ก็ตาม
"เป็นอะไรไปหนูอิน ฉันกับคุณชาก็กลับมาแล้ว ทำไมยังทำหน้าเศร้าอยู่อีก เทจุนก็อยู่ที่นี่แล้ว ไม่ดีใจเหรอ" อินทิรามองหน้าฮันเทจุนแล้วเดินปึงๆ ออกจากห้องไป ฮันเทจุนจะตาม แต่วราลีห้ามไว้
"อย่าเพิ่งไปฮันเทจุน..." วราลีขอเข้าไปคุยกับอินทิราก่อนให้ฮันเทจุนตามไป
"รู้อะไรมั้ยหนูอิน ตอนที่ฉันหาทางเดินกลับมา ฉันไม่กลัวเลยสักนิดเดียว... เมื่อวานตอนที่ฉันเข้าเมืองไปกับพี่ชาฉันหลงทางตั้งหลายครั้ง แล้วเราก็ทะเลาะกันไปตลอดเพราะเรื่องหลงทางนี่แหละ แต่วันนี้บนภูเขานั่นฉันกลับไม่กลัวเลยสักนิดเดียว ฉันรู้แต่ว่าฉันต้องเดินต่อไป ไปให้ถึงให้ได้"
"ทำไมล่ะหนูจัน"
"ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ฉันไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน" วราลีมองไปไกลๆ แววตาเต็มไปด้วยความคิดที่สับสน
"ที่ผ่านมา ฉันเป็นฝ่ายหนีมาตลอด วันนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันอยากถูกค้นพบ ฉันดีใจที่สุดก็ตอนที่เทจุนหาฉันเจอนั้นแหละ... การหนีไม่ใช่เรื่องสนุกเลยนะหนูอิน เชื่อฉันเถอะ ถ้าไม่มีเหตุผลที่สมควร ก็อย่าหนีเลย" วราลียิ้มให้อินทิรา
ฮันเทจุนทิ้งโน้ตไว้ที่หน้าบ้านพักของวราลี บอกว่าขอยืมตัวอินทิราไปสองวันแล้วเขาจะดูแลเธออย่างดีด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย วราลีไม่รู้ว่าฮันเทจุนจะพาอินทิราไปไหน
ยังไม่ทันไร เธอก็ได้ต้อนรับชอยยองกีและมามารินที่มาตามหาฮันเทจุน...ชอยยองกีรู้ว่าอเนชาบาดเจ็บ วราลีจึงต้องคอยดูแล ส่วนฮันเทจุนพาอินทิราออกไปไหนไม่รู้
"พวกคุณพอจะทราบบ้างมั้ยว่าเทจุนจะพาหนูอินไปไหน" วราลีถาม
"ว่าไงล่ะยองกี คิดสิว่าเขาจะไปไหน สนิทกันมากไม่ใช่เหรอ รู้ใจกันมากนักไม่ใช่เหรอ" มามารินซักชอยยองกี
"ตอบมาสิว่าพี่เทจุนไปไหน" มามารินเริ่มอารมณ์เสีย
"มามาริน เธอสัญญาแล้วนะ" ชอยยองกีพูดนิ่งๆ จนเธอนิ่งไป
"เอ่อ ช่างเถอะค่ะ เทจุนเขียนไว้ว่าไม่ต้องเป็นห่วง แล้วเราจะไปห่วงกันทำไมล่ะ ยังไงๆ เทจุนก็ไม่มีวันทำร้ายหนูอินหรอก ฉันเชื่อใจเขา คืนนี้คุณสองคนพักด้วยกันที่นี่เถอะนะ อย่าขับรถลงไปอีกเลยดึกแล้วมันอันตราย"
ชอยยองกีพยักหน้ารับ
คืนนั้นมามารินนอนพักห้องเดียวกับวราลี มามารินจึงซักถามเรื่องอินทิราว่าเป็นคนอย่างไร รู้จักกันเมื่อไหร่ วราลีบอกว่าอินทิราเป็นคนน่ารัก ใครๆ ก็อยากอยู่ใกล้ๆ เพราะเธอทำให้ทุกคนหัวเราะได้ มามารินนึกถึงตัวเองแล้วเศร้า
"แล้วฉันล่ะ ฉันเป็นคนยังไง คุณเห็นฉันเป็นคนแบบไหนเหรอ"
"แล้วเธอเห็นตัวเองเป็นแบบไหนล่ะ" มามารินเงยหน้าน้ำตาจะไหล พยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้หยด
"เป็นคนที่ใครๆ ก็ไม่อยากอยู่ด้วยไง เป็นคนที่ต้องวิ่งตามหาคนอื่นอยู่ตลอดเวลา บางทีมันก็เหนื่อยเหมือนกันนะ แล้วก็จะเหนื่อยมากด้วยเวลาที่หาใครไม่เจอ" วราลีกุมมือมามารินไว้ด้วยความเห็นใจ
"เวลาที่เราวิ่งตามใครเราจะเห็นก็แต่ด้านหลังของคนที่เราตามหา ถ้าเราลองหยุดตาม แล้วหันกลับไปมองข้างหลังดูบ้าง อาจจะมีใครสักคนกำลังวิ่งตามเราอยู่ โดยที่เราไม่ทันรู้ตัวก็ได้นะ" วราลียิ้มให้มามารินอย่างอ่อนโยน
"ความรักทำให้คนเรากล้าหาญก็จริง แต่บางครั้งมันก็ทำให้อ่อนแอได้อย่างไม่น่าเชื่อเหมือนกัน แล้วเวลาที่เราอ่อนแอ เราก็ควรจะหยุดพักบ้าง พักให้สบาย" วราลียิ้มให้กำลังใจ
มามารินรู้สึกของคุณที่ทำให้เธอคิดได้
ฮันเทจุนพาอินทิรามาที่บ้านของลียองซุน ซึ่งเป็นแม่นมของเขา และแนะนำให้ยองซุนรู้จักกับอินทิราที่มาจากเมืองไทย อินทิราเดินดูภาพถ่ายสมัยเด็กๆ ของฮันเทจุนอย่างสนใจ
อินทิราไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่ที่ฮันเทจุนพาเธอมาที่นี่ เพราะยังโกรธเขาอยู่เรื่องมามาริน แต่ฮันเทจุนไม่รู้ว่าเธอโกรธเขาเรื่องอะไร
"คุณโกรธผมเหรอ ที่ผมพาคุณมาที่นี่ ผมขอโทษ ผมแค่อยากให้คุณมาเห็นบ้านผม มารู้จักคนที่ผมรักอย่างยองซุนมาอยู่ในที่ที่ผมเคยอยู่อย่างมีความสุข"
"แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ"
"ตั้งแต่แม่ผมตายไปไม่เคยมีโอกาสได้กลับมาที่นี่อีกเลย ยองซุนอยู่ที่นี่คนเดียว คงจะเหงาน่าดู ยิ่งพอถึงฤดูหนาว หิมะตก ก็ยิ่งเหงามากขึ้น ผมอยากเห็นที่นี่สว่างไสว มีเสียงหัวเราะ อยากให้ยองซุนยิ้มได้อีกสักครั้ง ผมถึงพาคุณมาที่นี่"
"ฉันก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี ทำไมต้องเป็นฉัน"
"เพราะทุกครั้งที่ผมอยู่ใกล้คุณ ผมมีความสุข หัวใจของผมมีความสุข แล้วผมก็เห็นว่าคนรอบข้างคุณต่างก็มีความสุขเวลาที่พวกเขามีคุณอยู่ใกล้ๆ" อินทิราอึ้งไปเลย
"แต่ถ้าอยากกลับ ผมก็จะพาคุณไปส่ง" อินทิราทำหน้าบึ้ง
"นี่คุณ ลากฉันฝ่าหิมะมาทั้งคืน แล้วจะมาส่งฉันกลับไปง่ายๆ อย่างงั้นเหรอ ไม่มีทาง... หลบไป"
อินทิราเดินกระแทกฮันเทจุนกลับเข้าบ้านไป ฮันเทจุนมองตามไปงงๆ... อินทิราเข้ามาช่วยลียองซุนทำอาหารในครัว เพราะความไม่รู้ภาษากันและกันทำให้เกิดความอบอุ่นและสนุกสนานขึ้นมาโดยไม่ต้องเสแสร้ง ฮันเทจุนเฝ้ามองอินทิราด้วยความรักและหลงใหล