"ผมไม่เคยคิดร้ายกับน้องสาวคุณ และจะไม่มีวันทำให้เธอเสียใจ"
"ทำไม"
"คุณไม่เข้าใจเหรอ ในเมื่อคุณก็กำลังมีความรัก" อเนชาหน้าร้อนวูบ
"นายกำลังจะบอกว่านายรักอินทิราอย่างนั้นเหรอ"
"ผมทำให้คุณเข้าใจแบบนั้นใช่มั้ย ถ้าการกระทำของผมทำให้คุณเข้าใจแบบนั้น ผมก็คงไม่ต้องบอกเป็นคำพูดอีกแล้ว" คำพูดของฮันเทจุนทำเอาอเนชานิ่งไป
"จำคำพูดของนายไว้ให้ดีก็แล้วกัน ถ้าวันไหนหนูอินต้องร้องไห้ นายควรจะหนีไปให้ไกลที่สุด อย่าให้ฉันตามตัวนายเจอก็แล้วกัน" ฮันเทจุนมองหน้าอเนชาอย่าจริงจัง คำนับนิดหนึ่งแล้วเดินจากไปเงียบๆ อเนชาได้แต่มองตาม
ชอยยองกีมาตามหาฮันเทจุนที่โรงแรม เขาบอกฮันเทจุนว่าที่ไหนมีอินทิรา เขาก็รู้ว่าจะต้องมีฮันเทจุนอยู่ที่นั่น และเล่าเรื่องมามารินให้ฟังพร้อมกับส่งสายตาบอกให้รู้ว่าที่บ้านมีปัญหา ให้เขากลับไป ฮันเทจุนขอเวลาเขาหนึ่งวันเพราะต้องการเข้าร่วมงานแข่งขันการทำอาหารก่อน
วันนี้เป็นวันแข่งขันการทำอาหารนานาชาติ อินทิราโทร.ไปขอพรจากปู่อนลตั้งแต่เมื่อคืน วันนี้ทั้งเธอ และวราลี จึงเตรียมตัวมาด้วยกำลังใจเต็มเปี่ยม ก่อนวราลีจะเข้าห้องแข่งขันอเนชาได้นำสูตร อาหาร 'หัวใจสายน้ำ ' ที่เขาแอบหยิบของวราลีนำมาคืนเจ้าของ วราลีทำปากมุบมิบบ่น แต่ก็แอบยิ้มอย่างปลื้มๆ
วราลีขึ้นไปทำอาหารร่วมกับคนอื่นๆ บนเวที มีเหลือบมองขอกำลังใจจากอเนชาบ่อยๆ ส่วนอินทิราพยายามมองหาฮันเทจุนไปทั่วงาน แต่เขาก็พยายามหลบสายตาเธอด้วยแววตาเศร้าๆ เมื่อนึกถึงคำพูดของอเนชาที่คุยกันเมื่อวาน
เมื่อการแข่งขันจบลงวราลีได้รับการตัดสินให้ชนะเลิศ อเนชาทำเป็นไม่สนใจ หันหลังคุยกับแขกในงาน แต่พอวราลีกับอินทิราแสดงความยินดีกัน เขาก็หันมามอง แววตายิ้มๆ ปลื้มๆ แล้วทำเป็นไม่สนใจต่อไป
คืนนั้นที่โรงแรงวราลีและอินทิราพัก มีงานเลี้ยงเล็กๆ เป็นการฉลองความสำเร็จ อินทิราหาจังหวะออกมานอกปาร์ตี้เพื่อตามหาฮันเทจุน
"คิดว่าไม่มาซะอีก" อินทิราพึมพำเบาๆ
"ผมไม่ได้ไปไหนสักหน่อย รู้หรอกน่าว่าต้องมาเชียร์วราลี แล้วก็... มาทำอย่างอื่นด้วย"
"ทำอะไร"
"ผมจะมาลา"
อินทิราถึงกับชะงัก จ้องหน้าฮันเทจุนอย่างใจหาย
อินทิรากับฮันเทจุนเดินคุยกันมาอย่างเหงาๆ เมื่อรู้ว่าต่างคนจะต้องจากกันแล้ว อินทิราถามฮันเทจุนว่าจะกลับไปเมืองไทยอีกไหม ฮันเทจุนจึงย้อนถามว่าเธอจะอยู่เกาหลีตลอดไปหรือเปล่า อินทิราทำหน้างงๆ
"ถ้าคุณอยู่ ผมก็ไม่ต้องไป"
"ฉันไม่รู้ว่าฉันจะได้เจอคุณอีกเมื่อไหร่" ฮันเทจุนเงียบไปไม่ตอบ
"อีกสองวันฉันก็จะกลับแล้ว คุณไปส่งฉันที่สนามบินได้มั้ย"
ฮันเทจุนไม่ตอบ แต่จับมืออินทิรากุมไว้ อินทิราหน้าแดงด้วยความอาย รีบก้มหน้าหนี
"ผมจะไปพบคุณที่สนามบิน"
ฮันเทจุนดึงมืออินทิรามาสอดไว้ใต้เสื้อกันหนาวของตน เป็นการแสดงออกให้รู้ว่าเขารักเธอมาก อินทิราใจเต้นรัว เพราะรู้ความหมายนั้น
"ฉันไม่หนาวหรอก"
"ผมไม่ได้กลัวคุณหนาว" สองคนสบตากันนิ่งแววตาบอกความในใจอย่างเปิดเผย
ชอยยองกีมาขัดจังหวะฮันเทจุนกับอินทิรา เขาบอกว่าพรุ่งนี้ให้ฮันเทจุนพาอินทิราและทุกคนไปที่บ้าน เพื่อฉลองความสำเร็จให้กลับวราลีที่ได้รับรางวัลการแข่งขัน ฮันเทจุนรู้สึกแปลกใจกับการกระทำของฮันจินซบ
"ฉันต้องไปบ้านคุณเหรอ" อินทิราถาม ฮันเทจุนหนักใจ
"ไม่จำเป็น ถ้าคุณไม่อยากไป"
"อยากไปสิ ทำไมจะไม่อยากไป ฉันอยากเห็นบ้านคุณ อยากเดินในบ้านที่คุณเดิน อยากเห็นสิ่งที่คุณเห็น ฉันอยากไป" อินทิราตาเป็นประกาย ฮันเทจุนจำต้องพยักหน้ายิ้มให้... เย็นนั้นอินทิราจึงต้องบอกให้อเนชาและวราลีรู้ เพื่อเตรียมตัวเดินทางไปบ้านฮันเทจุนในวันรุ่งขึ้น
ฮันเทจุนไม่เข้าใจการกระทำของฮันจินซบ เขาจึงถามชอยยยองกีขณะนั่งจิบเบียร์ในร้านเหล้าริมทาง
"นายคิดว่าพ่อฉันต้องการอะไร"
"ไม่รู้ นายคงต้องกลับไปหาคำตอบเอาเอง" ฮันเทจุนเครียดไปเลย
"คิดในแง่ดีสิ เคยมีใครไม่ชอบอินทิราบ้าง นายเคยเห็นสักคนมั้ย" ชอยยองกียิ้มให้กำลังใจ ทำให้ฮันเทจุนยิ้มออกมาได้
วันรุ่งขั้น ชอยยองกีกับฮันเทจุนก็พา อินทิรา วราลี และอเนชา มาที่บ้านตระกูลฮัน อเนชาลอบสำรวจบ้านของฮันเทจุนอย่างจับผิด ขณะที่มามารินพยายามแสดงตัวเป็นเจ้าของฮันเทจุนอย่างเปิดเผย ทำให้ฮันเทจุนรู้สึกหนักใจ
"ทำไมทำแบบนี้มามาริน" ฮันเทจุนตำหนิน้องสาว
"ก็ทำไมจะทำไม่ได้" ฮันเทจุนส่ายหน้าเดินหนีไป มามารินกัดริมฝีปากด้วยความโกรธ
จีแฉวูมาบอกให้พวกอินทิรา รู้ว่าฮันจินซบ ไปประชุม เดี๋ยวจะกลับมาร่วมทานอาหารที่บ้าน และทำความรู้จักกัน
"บ้านคุณน่าอยู่นี่ แม่คุณก็น่ารัก" อเนชาบอกเหมือนประชด
"แม่มามารินน่ะครับแม่ผมเสียไปนานแล้ว" อเนชาหน้าแตก
"ผมเสียใจด้วย แต่ยังไงคุณแฉวูก็ยังเป็นคนน่ารักอยู่ดี" ชอยยองกีเห็นบรรยากาศไม่ค่อยดี จึงเข้ามาชวนทุกคนไปหาอะไรทำ ก่อนที่ฮันจินซบจะกลับมา ฮันเทจุนหันมองอินทิรา แล้วรีบคว้ามือเธอวิ่งออกไป อเนชาจะห้าม แต่ถูกวราลีดึงตัวไว้
ชอยยองกีพาทุกคนมาที่ท่าเรือของเตยัง เขาอธิบายเรื่องของเตยังให้ทุกคนฟังอย่างเชี่ยวชาญ ทำให้อเนชารู้ว่าชอยยองกีเติบโตมาพร้อมกับฮันเทจุน
"เราเหมือนเป็นพี่น้องกัน"
"แต่คุณสองคนแตกต่างกันมากนะ"
"ผมทราบครับ"
"ผมไม่ได้หมายถึงสถานะอะไรพวกนั้นนะ ถ้าคุณจะเข้าใจผิด"
"ผมทราบครับ" วราลีพยายามเปลี่ยนเรื่อง ชวนทุกคนออกเดินไปอีกทางหนึ่ง ฮันเทจุนพาอินทิราเดินไปที่สะพาน และหยุดยืนอยู่ตรงนั้นตามลำพัง
"ไหนคุณบอกว่าอยากจะเห็นในสิ่งที่ผมเห็นไง"
"แต่ฉันเหนื่อยนะ อยู่ดีๆ ก็วิ่งหนีคนอื่นมาแบบนี้ได้ยังไงเล่า"
"ช่างเถอะ ผมทำอยู่บ่อยๆ ที่นี่แหละที่ของผม" อินทิราทำหน้างงๆ ฮันเทจุนยื่นมือไปให้จับ อินทิราไม่จับ แต่เชิดหน้าเดินนำไปที่สะพาน
"เนี่ยนะหรอ ท่าเรือเตยัง"
"ไม่ใช่ นี่นะท่าเรือของผม ผมกับชอยยองกีชอบมาตกปลาด้วยกันที่นี่ตั้งแต่เด็กๆ ชอยยองกีเป็นคนค้นพบที่นี่แล้วเราก็ชอบแอบมากันบ่อยๆ ฤดูร้อนเราจะมากระโดดน้ำเล่น ส่วนฤดูหนาวเราจะมาปรึกษากัน เพราะเรากระโดดน้ำไม่ได้"
"คุณหมายความว่ายังไง ที่ว่าคุณทำอยู่บ่อยๆ คุณชอบทิ้งคนอื่นเหรอ" ฮันเทจุนทำหน้าไม่อยากพูดถึง
"ถ้ามันจำเป็น ผมก็ต้องทำ"
"แล้ว... ครั้งนี้... จำเป็นเหรอ" ฮันเทจุนทำสีหน้าเครียด
"จำเป็นสิ จำเป็นมากด้วย"
"เหมือนคุณมีอะไรในใจอยู่เสมอเลยนะ" ฮันเทจุนหันมายิ้มให้ แล้วชวนอินทิราวิ่งกลับไปอีกทาง
ทั้งสองหยอกล้อกันที่ลานกว้างของหิมะท่าทางสนุกสนาน ขณะที่ชอยยองกีนึกถึงมามาริน จึงออกไปตามหา มามารินก็ตามหาฮันเทจุน คิดว่าเขาคงพาเพื่อนๆ เข้าเมือง แต่ก็ไม่พบ
ฮันเทจุนพาอินทิรามาเล่นสเกตหิมะ เขาดึงมืออินทิราเข้ามาซุกไว้ใต้เสื้อหนาวของตัวเอง บอกว่าการกระทำแบบนี้แสดงให้รู้ว่าเขารักเธอมาก
"ฉันเคยบอกคุณรึยัง ว่าฉันไม่หนาว... คุณยังไม่ได้บอกฉันเลยนะ ว่าคุณหนาวรึเปล่า" เธอดึงมือกลับเบาๆ รู้สึกอายๆ
เงียบไม่มีเสียงตอบ อินทิราค่อยๆ ลืมตาขึ้น แล้วตกใจ เมื่อเห็นฮันเทจุน เลือกกำเดาไหลออกมา
"เทจุน คุณเป็นอะไรน่ะ เทจุนเป็นอะไร!!" ฮันเทจุนปาดเลือดทิ้ง อินทิรารีบเอามือเช็ดเลือดให้
"ผมไม่เป็นไรหรอก คงเพราะอากาศน่ะ"
"ทำไมคุณไม่บอกฉันล่ะว่าคุณหนาว"
"ก็ผมไม่หนาวนี่" อินทิราจะร้องไห้ ฮันเทจุนลูบหัวอินทิราเบาๆ
"ร้องทำไม ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่หนาว" อินทิรายิ้มทั้งจะร้องไห้
และเมื่อได้เวลาอาหารทุกคนจึกกลับมาที่บ้านตระกูลฮัน ฮันจินซบจับตาดูฮันเทจุนกับอินทิราตลอดเวลา... หลังจากทานอาหารกันเรียบร้อยแล้ว ฮันจินซบจึงชวนอินทิราออกไปเดินเล่นเพราะเขารู้จากมามารินว่าฮันเทจุนรักอินทิรามาก