เย็นนั้น อินทิราไม่ลงไปร่วมฉลองกับญาติ จนทุกคนแปลกใจ วราลีจึงขึ้นมาหาอินทิราที่ห้อง
"มันเกิดอะไรขึ้นหรอหนูอิน" วราลีนึกเป็นห่วงเพื่อนรัก
"ยังเป็นเพื่อนกันอยู่รึเปล่า" อินทิราไม่ตอบ แต่น้ำตาไหลออกมาเงียบๆ อินทิราเล่าเรื่องที่คุยกับฮันจินซบให้วราลีฟัง
"ฉันทำถูกหรือเปล่าหนูจัน ฉันทำผิดใช่มั้ย"
"ถ้าเราทำเพื่อคนที่เรารัก มันจะผิดได้ยังไงล่ะ"
"แล้วถ้ามันถูก ทำไมฉันถึงเสียใจอย่างนี้ล่ะ ทำไมล่ะหนูจัน" วราลีดึงอินทิรามากอดให้กำลังใจ
"ใครบอกกันล่ะว่าความรักจะให้เรามีแต่ความสุข... ใครบอกเธอหนูอิน" อินทิราร้องไห้หนักเข้าไปอีก
"ฉันตอบไม่ได้หรอกนะ ว่าเธอทำถูกหรือผิดที่เลือกแบบนี้ แต่การเสียสละ ไม่เคยเป็นสิ่งที่เลวร้ายนะหนูอิน..."
"แล้วทำไมมันถึงทรมาน ทำไมมันเจ็บอย่างนี้ล่ะ แล้วฉันต้องเสียใจไปอีกนานแค่ไหน"
"ฉันไม่รู้... แต่เชื่อสิว่าตอนนี้ไม่ได้มีแต่เธอคนเดียวหรอกที่กำลังเสียใจ... เธอไม่ได้ร้องไห้คนเดียวหรอกหนูอิน" วราลีกอดเพื่อนเอาไว้อย่างให้กำลังใจ
ฮันเทจุนหมดสติไปที่สนามบิน เพราะอาการป่วยที่ยังไม่ทุเลา แต่ก็ยังออกไปตามหาอินทิราที่สนามบิน พอเขาฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ก็เห็นตัวเองอยู่ที่โรงพยายามบาล โดยมีมามารินนอนหลับอยู่ข้างกาย... มามารินโกรธฮันเทจุนที่เป็นห่วงอินทิรามากกว่าตัวเขาเอง
ฮันเทจุนกลับมาพักผ่อนที่บ้าน ฮันจินซบให้ชอยยองกีพาเขาขึ้นมาพักที่ห้องมามารินจะตามมาด้วย แต่ฮันจินซบห้ามไว้ เพราะไม่อยากให้ทั้งสองชิดใกล้กันมากไปกว่านี้... ในวัยเด็ก ชอยยองกีชอบห้องนอนของฮันเทจุนมาก จึงแอบมาเล่นกับเขาทุกคืน จนถูกจับได้และถูกสั่งห้ามไม่ให้ขึ้นมาอีก ฮันเทจุนรู้ว่าอีกไม่นานเขาก็จะตาย จึงขอให้ชอยยองกีขึ้นมานอนที่ห้องตัวเอง
"พูดบ้าๆ อะไรของนาย"
ชอยยองกีรู้ความหมายของเพื่อน ใจหายไม่น้อย มองหน้าฮันเทจุนอย่างขมขื่น ก่อนจะเดินออกไป ฮันเทจุนมองตาม สีหน้าเศร้าสลด ทั้งคิดถึงอินทิรา และคิดถึงโรคร้ายในหัว
ชอยยองกีเดินลงบันไดมาเงียบๆ น้ำตาพานจะไหลสวนกับมามารินที่แอบย่องขึ้นบันไดมาเพื่อไปห้องฮันเทจุน เธอมองหน้าชอยยองกีนิดๆ
"ฉันจะไปหาพี่เทจุนนะ... นายจะไม่ห้ามฉันเหรอ" ชอยยองกีมองหน้าเธอนิดๆ แล้วเดินจากไปเงียบๆ
ฮันจินซบนัดหมอผ่าตัดมือหนึ่งเอาไว้แล้ว อีกอาทิตย์หนึ่งจึงจะเดินทางกลับมาจากอังกฤษ ฮันเทจุนรู้ว่าไม่มีประโยชน์สำหรับเขาอีกต่อไปแล้ว แม้ว่าจะผ่าตัดหรือไม่ก็ตาม
"พ่อก็รู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ พ่อจะทำไปทำไม"
"ฉันรู้ มันอาจจะเสี่ยง แต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่น แกเป็นลูกคนเดียวของฉัน... แกต้องยอมเสี่ยงเพื่อฉัน"
"พ่อลืมอะไรไปรึเปล่า หรือว่าโกหกจนคิดว่ามันเป็นเรื่องจริงไปหมดแล้ว"
"แกพูดอะไร"
"ชีวิตมันควรจะเป็นของผม ผมควรจะมีสิทธิ์เลือกที่จะทำอะไรกับมัน"
"แต่ฉันจะเสียแกไปไม่ได้"
"ถึงไม่มีผม พ่อก็ยังมีมามาริน พ่อรู้ว่าผมได้โรคนี้มาจากแม่ แต่มามารินไม่" ฮันจินซบหันหน้าหนีไปทันที
"มามารินปลอดภัยเพราะเขาไม่ได้มีสายเลือดของแม่ผม พ่อก็รู้ว่าพ่อให้ความปลอดภัยกับมามาริน"
"แกจะพูดเรื่องนี้อีกทำไม"
"เพราะมันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะมีโอกาสได้พูดถึงมัน"
"ให้มันจบไปได้มั้ยเทจุน แกจะรื้อฟื้นมันขึ้นมาทำไม"
"ก็เพื่อพ่อไงครับ... พ่อจะอยู่คนเดียวไปทำไม ในเมื่อพ่อยังมีลูกอยู่อีกทั้งคน พ่อจะปิดบังความจริงไปทำไม ยอมรับทีสิว่ามามาริน เป็นลูกแท้ๆ ของพ่อ ไม่ใช่แค่ลูกของแฉวูกับผู้ชายที่ไม่เคยมีตัวตนอยู่จริงๆ"
คำพูดของฮันเทจุนดังลั่นจนทำให้มามาริน ที่แอบฟังอยู่นอกห้องตกใจเมื่อรู้ความจริงว่าเธอคือลูกของฮันจินซบ เป็นน้องสาวแท้ๆ ของฮันเทจุน... เสียงของหล่นแตกหน้าห้องทำให้สองพ่อลูกหันไปมองเห็นมามารินยืนหน้าซีด น้ำตาไหลก่อนที่เธอจะวิ่งหนีออกไป
มามารินได้ชอยยองกีเป็นที่พึ่งทางใจ เธอร้องไห้กอดเขาไว้แน่น และเล่าความจริงที่เพิ่งรู้ให้ชอยยองกีฟัง
มามารินย้อนถามชอยยองกีว่าไม่เคยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลยหรือ ว่าเธอเป็นลูกของฮันจินซบ ชอยยองกีส่ายหน้าปฏิเสธ
"เพราะอย่างนี้ใช่มั้ย พี่เทจุนถึงได้คอยวิ่งหนีฉันมาตลอด... เพราะเราเป็นพี่น้องกันใช่มั้ย ทำไมมันต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมต้องเป็นแบบนี้..." มามารินซุกหน้าร้องไห้
"อย่างน้อยตอนนี้มามารินก็รู้แล้วว่าที่ผ่านมาเทจุนไม่ได้รังเกียจมามารินเลยแม้แต่นิดเดียว... เทจุนต้องรักมามารินมากเลยนะ ถึงได้ยอมทำขนาดนั้น ยอมที่จะเป็นพี่ชายที่เลวเพื่อช่วยมามาริน"
"นายคิดอย่างงั้นเหรอ"
"ก็มันเป็นอย่างนั้นไม่ใช่เหรอ ได้มีพี่ชายที่รักเรา ดีกว่าคอยวิ่งตามคนที่ไม่รักเราไม่ใช่เหรอ"
"นายรู้ได้ยังไงว่ามันดีกว่า"
"ก็มันเป็นอย่างนั้นจริงๆ นี่นา" ชอยยองกีก้มหน้า ยิ้มข่มๆ ให้ตัวเอง
ฮันจินซบกับมามารินเผชิญหน้ากัน ฮันจิซบให้เธอเรียกเขาว่าพ่อ แต่กลับถูกย้อนถาม
"ทำไมไม่ยอมรับหนูเป็นลูกตั้งแต่แรก"
"เพราะว่าเห็นแก่ตัว กลัวที่จะต้องถูกจับได้ว่าเป็นคนเลว แอบมีผู้หญิงอื่นทั้งๆที่แต่งงานมีครอบครัวแล้ว กลัวจะต้องสูญเสียเตยังและทุกอย่างไป"
"แล้วตอนนี้กลัวอะไรถึงต้องมาทำแบบนี้"
"กลัวที่จะต้องเสียลูกไปน่ะสิ" มามารินอึ้ง
"ต้องให้พ่อทำยังไงลูกถึงจะยอม"
มามารินแบะปากร้องไห้ก่อนที่โผเข้ากอดฮันจินซบ ฮันจินซบสวมกอดมามารินไว้แน่นน้ำตาคลอด้วยความตื้นตัน
ฮันเทจุนกับชอยยองกีออกมาตกปลาที่เดิม ทั้งสองไม่ต้องพูดอะไรกันมาก แต่ก็รับรู้เรื่องราวในใจของกันและกันได้เป็นอย่างดี ชอยยองกีเตรียมเดินทางกลับเมืองไทยเพื่อมาดูงานต่อ เขาเก็บความรู้สึกเศร้าไว้ในใจ เมื่อรู้อีกไม่นานจะต้องจากกับฮันเทจุนไปแสนไกล ฮันเทจุนส่งว่าวตัวโปรดให้ชอยยองกี
"เก็บไว้ให้หน่อยสิ"
"ทำไมล่ะ"
"สัญลักษณ์ของฤดูร้อน... จำฤดูร้อนเมื่อครั้งสุดท้ายที่เรามาที่นี่ได้มั้ย"
"จำได้สิ นายท้าฉันแข่งว่ายน้ำ แต่นายแพ้"
"ฉันยอมให้ต่างหาก"
"ยอม"
"ใช่ ก็ฉันเห็นมามารินมาแอบดูอยู่นี่นา ฉันก็เลยยอมให้นายชนะ" ชอยยองกีหัวเราะเพราะเพิ่งเข้าใจ
"ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็อยากว่ายน้ำแข่งกับนายอีกครั้ง"
"แล้วทำไมจะไม่ได้ล่ะ อีกไม่นานก็จะถึงฤดูร้อนแล้ว"
"วันข้างหน้า ถ้านายมีโอกาสกลับมาที่นี่อีก ผูกมันไว้แถวนี้นะ มันจะอยู่เป็นเพื่อนนายแทนฉัน นายจะได้ไม่เหงาไง"
ชอยยองกีน้ำตาซึมจนไหลออกมา มามารินยืนอยู่ห่างๆ ได้ยินทั้งสองสนทนากันก็อดไม่ได้ที่จะน้ำตารินไปด้วยความเศร้าและตื้นตัน
ฮันเทจุนตัดสินใจเดินทางมาเมืองไทยอีกครั้ง เขาอยากใช้ช่วงเวลาที่เหลือของชีวิตให้กับตัวเองมากที่สุดคราวนี้ฮันจินซบไม่ห้ามเขาเหมือนครั้งก่อนๆ เพราะเข้าใจความรู้สึกของลูกชายดี ฮันเทจุนจึงกลับมาตามหาหัวใจของเขากับอินทิรา
อินทิราเก็บเนื้อเก็บตัวเป็นนางห้องไม่ยอมออกมาเฮฮาเหมือนแต่ก่อน ทำให้ทุกคนในบ้านพากันไม่สบายใจไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไร กระทั่ววันหนึ่งปู่อนลมาบอกกับอินทิราว่ามีคนมาขอซื้อกล้วยไม้ของฮันเทจุน ปฏิเสธอย่างไรก็ไม่ยอมไป จึงให้อินทิรามาบอกว่าไม่ขายด้วยตัวเอง
อินทิราหลงเชื่อคำพูดของปู่ จึงลงมาที่เรือนกล้วยไม้ทำให้เธอได้เจอกับฮันเทจุนอีกครั้ง
"คุณมาได้ยังไง"
"ถามว่ามาทำไมสิ"
"ไม่ถาม"
"คุณไม่อยากรู้จริงๆ เหรอว่าผมมาทำไม" อินทิรารวบรวมกำลังใจกล้ำกลืนพูดออกไป
"ฉันไม่อยากรู้เลยสักนิดเดียว" ฮันเทจุนหน้าเสีย
"คุณไม่ควรมาที่นี่"
"ทำไมล่ะ"
"เชื่อฉันสิ คุณกลับไปซะ แล้วอย่ามาที่นี่อีก อย่ามายุ่งกับชีวิตฉันอีก"
อินทิราหยิบต้นแคทลียาของฮันเทจุนคืนให้เข้าของไป ฮันเทจุนนิ่งไม่ยอมรับ แต่เธอก็จับยัดใส่มือแล้ววิ่งหนีไป ฮันเทจุนรู้สึกเสียใจและคาดไม่ถึง