"ตายแล้ว คุณเทจุนเลือดออกใหญ่แล้วพาไปทำแผลเร็ว ตาผลมาช่วยกัน" แม่อุ่นโวยวาย
"ไม่ต้อง!! ไล่มันออกไปมันไม่มีสิทธิ์มาเหยียบที่นี่"
"มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอเจ้าชา" ปู่อนลไม่พอใจ
"สำหรับลูกผู้ชายที่ไม่รักษาสัญญา แค่นี้มันยังน้อยไป... ไปซะ แล้วอย่ากลับมาที่นี่อีก ฉันจะไม่ยอมให้น้องฉันต้องร้องไห้ให้กับคนอย่างนาย" อเนชาเดินปึงปังเข้าบ้านไป
ฮันเทจุนกลับมาพักที่โรงแรมสายน้ำเจ้าพระยาพร้อมด้วยชอยยองกีและมามารินที่ตามมา เมื่อมามารินเห็นฮันเทจุนกลับมาในสภาพที่บอบช้ำ เธอก็โวยวาย อยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ชอยยองกีไม่ยอมซักถาม เพราะรู้ว่าต้องเป็นเรื่องที่ฮันเทจุนไม่อยากให้ใครรู้ ยิ่งทำให้มามารินไม่พอใจ
ชอยยองกีเข้ามาคุยกับฮันเทจุนในห้องตามลำพัง พอจะรู้ว่าที่ฮันเทจุนเป็นเช่นนี้เพราะถูกอเนชาเล่นงาน
"ก็สมควรแล้วนี่... ฉันไปสัญญากับเขาไว้ว่าจะไม่มีวันทำให้น้องเขาต้องร้องไห้"
"แต่คนที่ทำไม่ใช่นายนี่ พ่อนายต่างหากที่ทำให้มันเป็นแบบนี้ ทำไมไม่อธิบายให้เขาเข้าใจ นายจะรออะไรอยู่นายคิดว่านายมีเวลาอีกเท่าไหร่" คำพูดชอยยองกี ทำเอาฮันเทุจนใจหายวูบ
"ฉันขอโทษ... ฉันเป็นห่วงนาย รู้ว่านายเลือกกลับมาที่นี่ทำไม"
"ไม่เป็นไร... ฉันก็รู้ว่าฉันกลับมาทำไม ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ยังไงฉันก็ไม่ยอมแพ้ง่ายๆ หรอก หมัดหมอนั่นไม่เห็นจะได้เรื่องเลย เบายังกับหมัดผู้หญิง" ฮันเทจุนทำเป็นขำ แต่ก็ขำแบบขมขื่น
อินทิรายังคงเศร้าสร้อยแม้จะดีใจที่ฮันเทจุนกลับมาหาเธอ แต่ไม่อยากให้เขากับฮันจินซบต้องผิดใจกัน จึงต้องทำเป็นเหมือนไม่สนใจเขาอีกต่อไป แต่ยิ่งตัดก็ยิ่งเจ็บ
วราลีเตือนสติอินทิราว่าที่ฮันเทจุนมาหาเธอครั้งนี้แสดงว่าเขาเลือกเธอ ไม่ใช่เตยังอย่างที่ฮันจินซบต้องการอินทิราอยากจะดีใจแต่กลับปวดใจมากกว่า
อเนชายังคั่งแค้นใจฮันเทจุนไม่หาย จึงสั่งให้ชาครพาลูกน้องไปขนข้าวของของฮันเทจุนออกจากห้องพัก ทำให้ฮันเทจุนไม่พอใจ
"คุณคิดจะทำอะไรของคุณ"
"ที่ทำอยู่นี่ยังไม่ชัดพออีกเหรอครับ จะต้องให้ใช้คำตรงๆ ว่าไล่รึไง"
ฮันเทจุนรู้สึกหน้ามืดเซไปชนประตู ตาเริ่มเบลอ หูได้ยินเสียงชาครแว่วๆ ค่อยๆ ไกลออกไปทุกที
"ก็บอกแล้วไงครับว่าที่นี่ไม่ต้อนรับคุณ..." ชอยยองกีกับมามารินเข้ามาพอดีเห็นชาครอยู่ที่หน้าห้องก็รีบวิ่งไปดู พอดีกับที่ร่างของฮันเทจุนกำลังเซจะล้ม
"พี่เทจุน!/เทจุน!!" ทั้งสองเห็นฮันเทจุนกำลังทรุดลงกับพื้น ร้องออกมาด้วยความตกใจ
"พี่เทจุน...ยองกีช่วยพี่เทจุนด้วย ยองกี"
"นี่มันอะไรกัน" ชาครตกใจ
"ยังจะมีหน้ามาถามอีกผมต่างหากที่ควรจะถามคุณว่าคุณทำอะไรลงไป" ชอยยองกีหันมาเล่นงานชาคร
"ผมก็ทำตามคำสั่งเจ้านาย เขาบอกให้ผมมาเชิญพวกคุณออกไป ผมก็ต้องทำ"
"คุณว่าอะไรนะ พูดอีกทีซิ" ชอยยองกีแทบถลาเข้าเล่นงาน ชาครถึงกับหวาดๆ
ชอยยองกีไม่พอใจอเนชาอย่างมากจึงไปเอาเรื่องเขาที่ห้องทำงาน แต่อเนชากลับทำเป็นไม่สนใจ
"เพิ่งจะรู้ว่ามารยาทของคนเกาหลีเป็นแบบนี้นี่เอง"
"แล้วมารยาทของคุณล่ะ อยู่ตรงไหนไม่ทราบ ไล่แขกออกจากโรงแรมแบบนี้จะเปิดโรงแรมไปทำไม นี่น่ะเหรอวิธีบริหารงานของคุณ" อเนชาทำท่ากวนๆ
"ปกติมันไม่เป็นแบบนี้หรอกนะ โรงแรมของเรายินดีต้อนรับทุกคนอยู่แล้ว ยกเว้นก็แค่... คนบางคน... อย่างฮันเทจุน"
"ทำไม"
"ไปถามกันเองสิ ออกไปได้แล้ว ผมไม่มีเวลาให้กับแขกที่ไม่ได้รับเชิญ" ชอยยองกีอึ้งไป ก่อนจะตัดสินใจบอกเรื่องฮันเทจุนให้อเนชาฟัง... อเนชากับฮันเทจุนเผชิญหน้ากันอีกครั้ง ด้วยความรู้สึกที่แตกต่างไป
"ฉันเสียใจด้วย... กับเรื่องของนาย"
"ผมก็เสียใจ... ผมขอโทษที่ผิดสัญญากับคุณ... ผมอยากอธิบายให้คุณเข้าใจ..."
"ไม่ต้อง... หนูจันเล่าให้ฉันฟังหมดแล้ว"
"หนูจันดีกับผมมากเหลือเกิน"
"ทำไมนายต้องทำแบบนี้" ฮันเทจุนหันมามองหน้าอเนชางงๆ
"นายกลับมาหาหนูอินทำไม" ฮันเทจุนเงียบไปครู่หนึ่ง
"ผมไม่มีที่ไป"
"ก็เตยังไง เมืองนั่นมันแทบจะเป็นของพ่อนายอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ" ฮันเทจุนมองหน้าอเนชานิ่งๆ ไม่ตอบอะไร ในใจคิดว่าเขาเข้าใจ แต่จะแกล้งไม่เข้าใจไปทำไม
"ผมอยากจะไปในที่ที่ผมต้องการ อยากอยู่กับคนที่ทำให้ผมมีความสุข"
"นายมันคนเห็นแก่ตัว คิดถึงแต่ตัวเอง อยู่กับหนูอินแล้วนายมีความสุขมากนักใช่มั้ย หนูอินทำให้ชีวิตนายเหมือนเกิดใหม่งั้นเหรอ น้องฉันเป็นที่รองรับเรื่องบ้าๆ ในชีวิตนายตั้งแต่เมื่อไหร่"
"คุณพูดอะไรของคุณ"
"ก็พูดสิ่งที่นายกำลังทำอยู่นี่ไง หนูอินรักนาย นายก็รู้สิ่งที่หนูอินเสียสละให้กับนายมันยิ่งใหญ่แค่ไหน เคยคิดบ้างมั้ยว่าถ้านายไม่อยู่แล้วหนูอินจะเป็นยังไงจะอยู่ยังไง เขาจะมีชีวิตต่อยังไง" ทั้งคู่ต่างพยายามข่มอารมณ์
"ฉันไม่อยากให้หนูอินต้องอยู่กับความเศร้าไปตลอดชีวิต... ทำไมนายไม่กลับไปซะ" ฮันเทจุนมองหน้าอเนชาครู่หนึ่ง ยิ้มออกมานิดๆ ยอมรับสภาพ
"ผมรู้ว่าคุณรักหนูอิน แต่ผมไม่เคยรู้ว่าคุณรักหนูอินมากขนาดนี้... คุณทำให้ผมเสียดายเวลาที่ผ่านมา ผมไม่เคยเป็นพี่ชายที่ดีได้... เท่าที่คุณเป็น"
ฮันเทจุนโค้งให้อเนชาก่อนจะหันหลังกลับ แต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นอินทิรายืนอยู่
อินทิราเดินเข้าไปหาฮันเทจุน แล้วสวมกอดเขาไว้อย่างรักมากๆ ฮันเทจุนยังไม่กล้ายกมือขึ้นกอดตอบอย่างแสนรัก
"คุณจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น... คุณต้องอยู่กับฉัน"
ฮันเทจุนดีใจ จะยกมือขึ้นกอดตอบ แต่เมื่อนึกถึงคำพูดของอเนชาที่ไม่อยากให้อินทิรามาเสียใจหลังเขาตาย ฮันเทจุนค่อยๆอลดมือลง แต่อินทิราก็ยังกอดเขาไว้แน่น
"ฉันไม่ให้คุณไปไหนทั้งนั้น... อยู่กับฉันนะ" อเนชาทนไม่ไหว แหกปากลั่น
"แล้วจะอยู่ไปได้อีกนานแค่ไหน เวลามันยังเหลือเท่าไหร่ จะรอให้ความเจ็บปวดมันเข้ามาหาอย่างงั้นเหรอ"
"อินไม่กลัวหรอกค่ะ ถ้าวันนี้เราได้อยู่ด้วยกัน จะกลัวพรุ่งนี้ไปทำไมล่ะคะ" อินทิราตอบเบาๆ ทั้งที่ยังกอดฮันเทจุนเอาไว้
ฮันเทจุนน้ำตาคลอ กอดอินทิราแน่น แล้วร้องไห้ออกมาทั้งสองคน
"ฉันนึกแล้ว ตั้งแต่ฉันเห็นหน้านาย ฉันก็รู้แล้วว่านายต้องทำให้น้องฉันเสียใจ" อเนชาโกรธ เดินปึงๆ ออกไป
ฮันเทจุนถูกไล่ออกจากโรงแรม อินทิราจึงขออนุญาตปู่อนลพาฮันเทจุน ชอยยองกี และมามาริน มาอยู่ด้วยกันที่บ้าน ทุกคนที่บ้านต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี ยกเว้นอเนชาที่ยังแสดงท่าทีไม่พอใจอยู่เช่นเดิม
อินทิราพาฮันเทจุนไปพักที่ห้องที่ติดแม่น้ำเจ้าพระยา
"นี่ไงห้องนอนของคุณ... เห็นวิวแม่น้ำเจ้าพระยาด้วยนะ... คุณชอบมั้ย... มาดูสิ... เหมือนแม่น้ำฮันที่บ้านคุณไง"
ฮันเทจุนไม่ได้มองสิ่งที่อินทิราพูด เขาเอาแต่มองหน้าเจ้าหล่อน
"คุณแน่ใจเหรอว่าอยากให้ผมอยู่ที่นี่"
"คุณไม่อยากอยู่กับฉันเหรอ..."
"ผมไม่รู้ว่าจะอยู่ได้นานแค่ไหน"
"แต่ฉันรู้...คุณจะอยู่กับฉันตลอดไป"
อินทิราเอามือฮันเทจุนทาบลงที่หัวใจตัวเอง ฮันเทจุนซาบซึ้งใจ ค่อยๆยิ้มออกมาอย่างเศร้าๆ