"เรื่องหนูอินกับเทจุนล่ะสิ" ปู่อนลดักคออย่างรู้ทันหลานชาย
"วันนี้ตอนนี้เจ้าอินมาโทร.มาขออนุญาติให้เทจุนมาอยู่ที่นี่ ก็ตกใจเหมือนกันนะยิ่งพอรู้ว่าทำไม ยิ่งตกใจไปกันใหญ่... คิดไม่ถึงเลยว่าเทจุนจะโชคร้ายอย่างนี้"
"...แต่หนูอินก็ไม่จำเป็นต้องโชคร้ายตามไปด้วยนี่ครับ"
"การได้อยู่กับคนที่เรารักจนถึงวันสุดท้ายของชีวิตมันโชคร้ายตรงไหนเหรอ อเนชา"
"ผมไม่อยากให้หนูอินต้องเสียใจ"
"ถ้าการพลัดพรากทำให้ต้องเสียใจ ไม่ว่าใครก็ต้องเสียใจกันทั้งนั้น... จะช้าหรือเร็วก็ต้องเสียใจอยู่ดี" อเนชาไม่ยอมมองหน้าปู่อนล เข้าใจแต่ก็โกรธเพราะห่วงน้อง
"เทจุนกับหนูอินอาจจะโชคดีกว่าเราอีกหลายๆ คน ก็ได้อย่างน้อยเขาก็จะมีกันและกันจนวันนั้นมาถึง พวกเราซะอีกที่ใช้ชีวิตกันไปวันๆ โดยที่ไม่เคยรู้คุณค่าของเวลากว่าจะรู้ตัวอีกที อะไรๆ มันก็อาจจะสายเกินไปแล้วก็ได้" อเนชาแวบถึงคิดไปถึงเรื่องวราลีขึ้นมา
"เราห่วงใยชีวิตเขาได้แต่เราเป็นเจ้าของชีวิตเขาไม่ได้ ใช้เวลาของตัวเองดูแลชีวิตตัวเองไม่ดีกว่ารึ เจ้าชา"
ปู่อนลทิ้งท้ายให้หลานชายเอาไปคิด อเนชาถอนใจออกมาแรงๆ คิดหนักเรื่องอินทิราและนึกไปถึงวราลีด้วย
ที่บ้านของปู่อนลสนุกสนาน มีเสียงหัวเราะเฮฮา เพราะอินทิราพยายามสร้างบรรกาศให้มีความสุข แต่อเนชากลับหนีคนที่บ้านมาขอข้าววราลีกินที่บ้านสวนมะพร้าว สีหน้ายังบูดบึ้งไม่ได้ดั่งใจ
ทั้งคู่ยังคงกัดกันตามประสาคนรัก แต่ปากแข็งไม่ยอมบอกความในใจให้รู้ แต่สีหน้าเครียดๆ ของอเนชา วราลีสังเกตเห็น
"ฉันรู้ว่าคุณรักหนูอิน... ใครๆก็เห็นหนูอินเป็นเด็กไม่ยอมโต แต่วันนี้เด็กผู้หญิงคนนั้นเขาโตแล้ว... บางที เขาอาจจะโตกว่าพวกเราทุกคนเลยก็ได้" อเนชาเงียบไปเลย
"พรุ่งนี้อยากกินอะไรล่ะ"
อเนชามองด้วยความแปลกใจ แล้วยิ้มออกมาอย่างดีใจที่รู้ว่าวราลีชวนเขามากินข้าวที่บ้านเธออีก
มามารินกับชอยยองกีกินข้าวอิ่มแล้ว จึงออกมานั่งเล่นที่ท่าน้ำ มามารินบอกชอยยองกีว่าวันนี้เธอแอบร้องไห้เพราะเห็นฮันเทจุนหัวเราะอย่างมีความสุข
"แล้วทำไมเศร้าล่ะ"
"ก็ฉันไม่เคยเห็นมาก่อนเลยนี่... นายกับพี่เทจุนมีช่วงเวลาที่มีความสุขด้วยกันมาตลอด หนีฉันไปตกปลากันสองคนมีอะไรๆ สนุกๆ ก็หนีไปทำกันสองคน ฉันก็ได้แต่คอยวิ่งตาม... เห็นแต่ข้างหลังพี่เทจุนมาตลอด แล้วก็ไม่เคยเห็นเขามีความสุขแบบนี้มาก่อนเลย... เข้าใจแล้วล่ะ ว่าทำไมพี่เทจุนถึงอยากกลับมาที่นี่"
"ได้เวลากลับบ้านแล้วมั้งเรา" ทั้งสองหันมาสบตากันมามารินยิ้มให้นิดๆเหมือนเห็นด้วย
ช่วงเวลาของความสุขที่ได้อยู่ใกล้ๆ อินทิราของฮันเทจุนค่อยๆ หมดลงทีละนิดๆ... เลือดกำเดาของฮันเทจุนไหลออกมาอีกครั้ง และเขาพยายามเช็ดเลือดออก เพื่อไม่ให้ใครเห็น ในใจก็เจ็บปวดเมื่อคิดว่าความตายของเขาใกล้เข้ามาทุกทีๆ
ฮันเทจุนกลับไปที่เตียงล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบผ้าที่เปื้อนเลือดออกมาดู แล้วถอนหายใจ ทิ้งผ้าลงข้างตัว ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนแผ่บนเตียง
ชอยยองกีเข้ามาคุยกับฮันเทจุนในห้อง เพื่อบอกให้รู้ว่าเขากำลังจะกลับเกาหลีกับมามาริน พลันสายตาเหลือบไปเห็นผ้าเช็ดหน้าเลอะเลือดของฮันเทจุน ฮันเทจุนรีบคว้าผ้าเช็ดหน้ามากำไว้แน่น
"แน่ใจนะว่าจะไม่กลับไปด้วยกัน" ชอยยองกีถามเสียงเครือ
ชอยยองกีก็น้ำตาปิ่ม... เมินหน้าไปทางอื่น ไม่กล้ามองฮันเทจุน
"ฝากมามารินด้วยนะ" ชอยยองกีได้แต่พยักหน้า กลั้นน้ำตาสุดชีวิต
อินทิราออกมารถน้ำกล้วยไม้ของฮันเทจุนที่เริ่มเหี่ยวเฉา เหมือนกับชีวิตของเจ้าของ อินทิราน้ำตาไหลจนต้องปาดทิ้ง มามารินยืดดักรอที่หน้าเรือนกล้วยไม้ บอกอินทิราว่าอยากจะคุยด้วย
"ถ้าไม่ใช่เพราะฉัน เธอไม่มีวันได้เจอพี่เทจุนหรอก" มามารินเริ่มต้น
"แล้วทำไมถึงจะไม่เจอล่ะ... ฉันก็อยู่ของฉันที่นี่ เทจุนต่างหากที่เป็นหาฉันเจอ"
"แต่เขามาที่นี่ก็เพราะฉัน ถ้าเขาไม่ต้องหนีฉัน เขาก็ไม่ต้องมาเจอกับเธอ...แล้วก็รักเธอ"
"งั้นฉันคงต้องขอบคุณเธอสินะ"
"ใช่" อินทิรามองหน้ามามารินครู่หนึ่ง แล้วยิ้มออกมานิดๆ
"ขอบคุณนะมามาริน... ขอบคุณที่ทำให้เราได้เจอกัน" มามารินก้มหน้าร้องไห้ อินทิราเดินเข้ามากอดไว้ มามารินยิ่งร้องไห้ใหญ่
"อย่าทิ้งพี่เทจุนนะ... สัญญานะ"
"สัญญาสิ..."
สองสาวกอดกัน อินทิราลูบหัวมามารินเบาๆ อย่างเห็นใจ
ชอยยองกีกับมามารินเดินทางกลับเกาหลีไปด้วยความอาลัยอาวรณ์ฮันเทจุน แต่ฮันเทจุนอยากอยู่ที่นี่กับคนที่เขารักในวาระสุดท้ายของชีวิต ทั้งคู่ช่วยกันรดน้ำต้นไม้ อินทิราตั้งชื่อให้กับกล้วยไม้ของฮันเทจุนที่กำลังบานสะพรั่งว่าแฉ่ง จนชายหนุ่มหัวเราะขำ
"ทำเป็นหัวเราะ ตัวเองคิดออกรึเปล่าเถอะ"
"ยองโบยา"
"ฮึ อะไรๆ ยองๆ ยาๆ"
"ยองโบยา"
"แปลว่าอะไรเหรอ"
"แปลว่าคุณไง"
"แปลว่าแสงจันทร์เหรอ" ฮันเทจุนยิ้มๆ
"แปลว่าที่รัก" อินทิราได้ยินถึงกับอายม้วน
"โอเค. ชื่อแฉ่งก็ได้"
"บ้าเหรอ... กล้วยไม้ที่ไหนจะอยากชื่อแฉ่งเล่า"
ฮันเทจุนหันไปรดน้ำต้นไม้ต่อยิ้มๆ ก่อนจะเริ่มหน้ามืด อินทิราหันมาเห็นถึงกับตกใจ
"เทจุน! คุณเป็นอะไร"
ฮันเทจุนสะบัดหัวให้หายมึน ยิ้มให้อินทิราเหมือนว่าไม่เป็นอะไร แต่สุดท้ายก็ทรุดฮวบลงไป กระถางต้นไม้หล่นแตกกระจาย
"เทจุน! เทจุน!!"
ฮันเทจุนถูกพามานอนพักที่ห้อง โดยมีอินทิราคอยดูแลอย่างเป็นห่วงไม่ยอมลุกไปไหนหลายชั่วโมง เธอพยายามปลุกให้ฮันเทจุนตื่นแต่เขายังนอนนิ่ง อินทิราค่อยๆ จูบปากเขาเบาๆ ฮันเทจุนยิ้มด้วยความดีใจ แต่ตายังหลับอยู่ อินทิราเหลือบเห็นพอดี ยกมือตีเพียะ
"คนบ้า! คุณตื่นตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"
"ปลุกผมทำไม... คุณหิวแล้วละสิ" ฮันเทจุนยิ้มซีดๆ
"ไม่ได้หิวสักหน่อย... ฉันคิดถึงคุณต่างหาก คุณหลับไปตั้งนาน..."
"ตอนหลับ... ผมก็คิดถึงคุณ"
"คุณฝันถึงฉันเหรอ"
"ไม่ได้ฝัน... ผมคิดถึงคุณ"
อินทิรามองตากับฮันเทจุนหวานซึ้ง แนบหน้าลงบนอก กอดฮันเทจุนไว้ ฮันเทจุนลูบหัวอินทิราเบาๆ น้ำตาปิ่มๆ ด้วยกันทั้งคู่ อเนชายืนมองอยู่ห่างๆ รู้สึกเห็นใจ
อเนชาลงมาเก็บกวาดกระถามต้นไม้ที่ตกแตก อินทิราลงมาเห็นจะเข้ามาช่วย แต่กลับถูกอเนชาไล่ให้ไปดูแลฮันเทจุนที่ห้อง อินทิราทั้งอึ้งทั้งขอบคุณพี่ชายที่เข้าใจเธอ
อินทิราขับรถพาฮันเทจุนออกไปเที่ยวต่างจังหวัด พาเขาไปพักที่บ้านพักของเพื่อนปู่อนล ซึ่งอเนชาโทร.มาสั่งคนงานให้เตรียมเปิดบ้านไว้รอท่าอยู่ก่อนแล้ว ทำเอาฮันเทจุนแปลกใจที่อเนชาไม่ห้ามเขากับอินทิราเหมือนทุกครั้ง
อินทิราพาฮันเทจุนมาที่เรือนกล้วยไม้แคทลียา ฮันเทจุนมองไปทั่วๆ ด้วยความตื่นตาตื่นใจ
"สวนนี้เป็นที่ที่คุณปู่ชอบมาซื้อกล้วยไม้ ไปๆ มาๆ ก็เลยซื้อที่นี่ไว้ซะเลย แล้วก็จ้างคนมาดูแล นานๆ ถึงมีเวลามาเองสักที"
"ทำไมคุณถึงพาผมมาที่นี่"
"เพราะมันทำให้ฉันนึกถึงวันแรกที่เราได้อยู่ด้วยกันสองคนน่ะสิ... ฉันอยากใช้วันที่เหลือกับคุณ เหมือนทุกวันเป็นวันแรกของเราสองคน" อินทิราเอานิ้วจิ้มไปที่หัวใจของฮันเทจุน
"ยองโบยา"
ฮันเทจุนพูดไม่ออกดึงตัวอินทิราเข้ามากอดไว้แน่น น้ำตาไหลออกมาอย่างตื้นตันใจ